Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Síða 14

252
Arnrún frá Felli: Rakel.
[IÐUNN
Daginn eftir jarðarförina gekk hann beim til
læknisins.
»Svona fór það«, sagði hann þunglega, um leið og
hann settist niður.
»Já, já, maður minn, þið búist við góðu vori,
svo kemur hafisinn og þið verðið ætíð jafn-hissa.
Mintist ég ekki á hafísinn um daginn? En þér gerðuð
samt ráð fyrir góðu vori; jú, jú, ég þekki þetta«.
»Eg vildi gjarnan vita, hvað ég skulda yður«,
sagði Salómon og stundi við.
»Ekkert, Salómon, ekkert. — Eftir á að hyggja,
ætlið þér heim með fyrslu ferð?«
»Mér finst ég ekkert heimili eiga«, sagði Salómon
og horfði í gaupnir sér.
»Já, ég skil það. Þér vilduð ef til vill alveg eins
ilendast hér? Ég hefi auga á stað lianda yður. Kunn-
ingja minn — slórbónda hér í nágrenninu — vantar
góðan mann til gripahirðinga«. Læknirinn nefndi
bæinn og árskaupið, sem var hærra en Salómon
liafði til hugar kornið.
Þegar Salómon fór, var liann ráðinn til stórbóndans.
Honum varð svo einkenniiega bjart í huga; nú gæti
hann bráðlega unnið af sér spítala-skuldina; og ef
til vill sett stein á leiði Rakelar, með tíð og tíma.
Það voru undarlega fjörgandi og gleðjandi áhrif,
sem læknirinn hafði á hann; Rakel hafði alveg haft
rétt fyrir sér, þegar hún líkli honum við vorvind,
þó honum hefði þá fundist það æði barnaleg sam-
líking.
Hann glæddi vonir eins og vorvindurinn — þó
hann varaði við liafisnum.