Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Qupperneq 40

278
Þorleifur H. Bjarnason:
[ IÐUNN
myndu sitja hjá, þótt Serbar fengi einhverja ráðning,
ef þeir ættu það víst, að þeir misti engin lönd.
Serbastjórn leitaði ásjár Rússa, því að þjóðin var
lítt búin við ófriði sakir styrjalda þeirra, er hún hafði
átt í tvö undanfarin ár. Rússastjórn réð Serbúm til
að taka liðlega í kröfur Austurríkis, en hét þeim Iið-
veizlu sinni, ef til kæmi.
Serbar fóru að ráðum Rússastjórnar og gengu í
svari sínu að því nær öllum kostum Austurrikis-
manna. Þeir vildu að eins ekki gangast undir það,
að fulltrúar Austurríkismanna og Ungverja tæki í
Serbíu þált í rannsókn og rekslri málsins. Stjórn
Austurríkis tók því fjarri að þekkjast boð Serba, og
sendiherra hennar fór burt úr Belgrad, höfuðborg
Serbíu, þegar frestur sá var útrunninn, er bún hafði
áskilið. Allur almenningur í Wien og Budapest tók
þessum málalokum með miklum fögnuði.
Rússland bjóst nú til að liðsinna Serbum, svo að
fyrirsjáanlegt var, að ófriðarhorfurnar fóru vaxandi.
Sassonov, utanríkisráðherra Rússa, hélt að Austurríki
mundi slaka til, ef Rússland, Frakkland og Bretland
legðust á eitt og létu engan bilbug á sér íinna. En
Bretland vildi ekki leggja út í ófrið fyrir Serba sakir
og bjóst því til að miðla málum, svo að komist yrði
hjá ófriði. Edward Grey, utanríkisráðherra Breta, bar
26. júlímánaðar upp þá tillögu, að Bretland, Frakk-
land, Þj'zkaland og Ítalía, þau fjögur stórveldi, sem
væri ekki beint við málið riðin, skyldu í sameiningu
gefa málsaðiljum »vingjarnleg ráð«. Frakkland og
Ítalía féllust á tillögu Grey’s, en þýzka stjórnin —
Vilhjálmur keisari ltom einmitt þann 26. júlí heim
úr Noregsferðinni — vísaði lienni á bug rneð svo-
feldum orðum: »Vér getum með engu móti lagt við-
skifti bandaþjóðar vorrar við Serba undir dóm Ev-
rópu. Sáttaumleitun vor verður að einskorða sig við
að afstýra þeirri hættu, að Austurríki og Rússlandi