Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Qupperneq 78

316
Matth. Joch.: Til Bjornstj. Bjornson.
[ IÐUNN
ljögur erindi úr hinu fagra kvæði Bjornson's: »Over de
hoje fjelde«. Svo orti ég erindin um á islenzku. Og nú
— þegar ég fór yfir þau, eftir margra ára gleymsku —
vaknaði sú löugun hjá mér að senda skáldmæringnum há-
aldraða kvæðið. Datt svo í hug, að »Iðunn« kynni að vilja
koma þvi til skila fyrir mig«. — »Iðunni« er þetta sérstök
ánægja.]
Undrast ég, hvað þú eygðir um síð
ofar fjöllunum háu.
Sástu þar einungis hörku og hríð?
Hvað varð af þinni grænu hlíð?
Skyld’ ’ana hamrarnir hrséða
Heljar-fjallið að klæða?
Hvað barstu hraustum örmum á
ofan af fjöllunum háu?
Hvað sá örninn með hvassasta brá?
Hvað færði’ hann ungunum sínum smá?
Var það löngunin ljúfa,
en listin ekki — að fljúga?
Fanst þér ei ömurleg auðnin grá
uppi á fjöllunum háu?
Fánýt æskunnar þrúðga þrá
þroskuðum manni, er að eins sá
flökin úr lifsins íleyi
fljóta á dauðans legi?
Eitt sinn kemslu þó alla leið
upp yfir fjöllin háu.
Loks verður öllum sú gatan greið —
Guð faðir sjálfur í dyrunum beið.
— Hann lokar ei ljóssins geimi,
ljós meðan sálirnar dreymir.
/Jónas Jónasson þýddi lausl.]