Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Qupperneq 82

320
Lyga-Mörður.
1IÐUNN
athafnir hvers eins verða lýðum ljósar. [Gengur að borð-
inu og hefur hornið á loft.] — Full árs og friðar!«
Síðan fara þau Njáll og Bergþóra lieim úr boðinu. En
nú koma þau Þorgerður — ímynd hefnigirninnar — svo og
Mörður og Skarphéðinn fram á sjónarsviðið. Skarphéðinn
býður Höskuldi fóstbræðralagið. En þá hrópar þræll Marðar
að baki: »Hver vó Fráin?« Og þá getur Höskuldur auðvitað
ekki þegiö það. En Skarphéðinn þykkist við, ogþeirNjáls-
synir og konur þeirra fara heim úr boðinu.
Annar þáttur hefst i hlöðunni að Bergþórshvoli. Elur
Mörður þar á róginum við Njálssonu og spanar þá Skarp-
héðinn til að vega Iiöskuld. Segir, að Höskuldur muni bafa
ætlað að brenna þá inni að boðinu, og að hann hafi falast
eftir Rimmugýgi, er Mörður spurðist fyrir um sölu á goð-
orðinu, þótt Höskuldur segði, að liann liefði aldrei falast
eftir exi Skarphéðins. Jafnframt elur Mörður á þvi, að Njáll
hafi afrækt Skarphéðinn fyrir Höskuldi. Pá ganga þau Njáll
og Bergþóra í hlöðuna og eru orðræður þeirra Njáls og
Marðar aðdáunarverðar. Mörður: »Enginn mundi reyna að
slökkva eld með vatni úr brunni Njáls, ef fóstursonur hans
hefði tendrað hann«. Njáll: »Smjaðrarinn ber hunangið á
tungu sér, en eitur öfundarinnar í hjarta sér«. Mörður: »Pó
er skárra að þola öfund vinar síns, en afrækslu föður síns«.
Bergþóra: »Pegi þú, Loka bur!« Pá eru samræður Njáls og
Bergþóru ekki síður, þá er hinir eru gengnir út og Njáll
lýsir því í hinum hjartnæmustu orðum, að hann hafi ein-
mitt fóstrað Höskuld til þess að tryggja friðinn og líf þeirra
í landinu. En Bergþóra dregur taum Skarphéðins, og það
verður úr, að Njáll fer til fundar við Höskuld til að falast
eftir goðorðinu.
Pá hefst hinn örlagaþrungni þriðji þátlur, er byrjar á
aðdáanlegri lýsingu á ástum þeirra Höskulds og Hildi'
gunnar. Biður hún Höskuld að fara varlega og ríða ei ein-
samall um héruð. En þá kemur Njáll og hann fær loks
talið Höskuld á að sclja goðorðið i sinar hendur, en taka
í staðinn annað goðorð í átthögum Hildigunnar. Hildigunni
þykir fyrir um þetta, en sættir sig þó við það, er Hösk-
uldur segir, að fyr muni hann láta lífið en bera vopn á
Njálssonu, jafnvel þótt hann eigi lífið að leysa. Svo fylg*r
hann Njáli á braut og er — veginn.