Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1920, Qupperneq 62

220
Ól. Ó. Lárusson:
IIÐUNN
heilbrigðum, orðið þeim banvænar, sem þær koma
næst í, — þær haldast í fullu fjöri.
Hvernig er nú unt að hafa upp á sóttberunum?
Tíl að rýma burt orsök þessara sótta og þeim þar
með, verður að liefja leit eftir sóttberunum. Leitar-
menn verða að vera sérfræðingar í sóttkveikjufræði,
auk þess sem þeir hafa oftast tekið læknispróf. Á-
höldin, sem þeir þurfa til þessa, eru afardýr, sem og
allur útbúnaður, sem að þessu lýtur. Þá þurfa þeir
og að hafa völ góðra húsakynna ti) að gera rann-
sóknir sínar í. Alstaðar erlendis, þar sem sóttvarnir
eru í nokkru lagi, eru sóltkveikjurannsóknarstofur,
settar til þess af lieilbrigðisvöldum, að hafa slik mál
sem þessi með höndum, enda hafa þær hvervetna
reynst mesta hjálparliella í viðureigninni við farsóttir.
Engin siðment þjóð vanrækir það starf nú orðið.
Árið 1917 var fé veitt á fjárlögunum til að stofna
embælti við Háskóla íslands í sóttkveikjufræði og
lítfærameinfræði. það átti ekki upp á háborðið í
þinginu nokkru áður, var þá felt. Dócentinn hefir
einmitt þetta leitarmannsstarf með höndum, ásamt
íleiru. En því má ekki gleyma, og hefir vonandi
ekki verið gleymt, að hann þarf góðan útbúnað,
dýr áhöld og góða rannsóknarstofu til að starfa i.
f*að mun og lítil hætta á, að þingið skeri sér við
nögl fjárveitingar, sem fara eiga til þessa, enda væru
þingmenn þá eigi meiri búmenn fyrir landið en bú-
andliðar fyrir sjálfa sig, ef þeir skipuðu leitarmönn-
um berfættum að fara í fjallgöngur á haustin. Þar
sem taugaveiki og barnaveiki halda til í sveitum eða
á vissum heimilum í þorpum og bæjum og sýkja
út frá sér þaðan, verður að hefja þá leit, sem að
ofan greinir. Sóttvarnarbaráttan er annars vindhögg
út í bláinn.
Hvaða ráð eru annars til að verjast þeirri hættu,
sem af sóttberum stafar?