Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1924, Síða 16

174
Sigurður Nordal:
IÐUNN
í leiðslu í veizlunni, þar sem Þangbrandur með styrk
trúar sinnar vinnur sigur á berserknum, og hann
lætur prímsignast eins og Gestur, án þess að festa
verulega hugann við það. En undir miðnættið gengur
hann frá mungátinu og veizluglaumnum út í bjarta
vornóttina.
Döggin úir á grasinu í kringum hann. Fyrir fram-
an hann blasir við Breiðafjörður, og í suðri blánar
Snæfellsnesið og jökullinn. Kvöldkyrðin gagntekur
hann, hann verður aftur barn íslands, barn æsku-
trúar sinnar, barn móður sinnar. Æsir fylkja sér
aftur í huga hans, hann getur ekki varpað þeim frá
sér, ekki hætt að trúa á þá, þó að þeir sé ekki eini,
ekki síðasti veruleikinn. Ef til vill hafði hann aldrei
unnað þeim meir, aldrei íundið betur, hvað áslgjöf
Óðins, skáldskapurinn, hafði verið honum mikils
virði á örðugustu stundum lífsins, en nú, eftir hina
skilningslausu árás kristniboðans. Hugsunin um dóms-
dag brauzt fram í myndum norrænnar goðatrúar.
Það urðu ragnarök; ekki Kristur í skýjum himins,
heldur úlfurinn, sem tryllist fyrir hellismunnanum:
festr mun slitna,
en freki renna.
Eins og druknandi maður sér alla æfi sína í einni
heildarsýn, birtist skáldinu nú undir ragnarök útsýn
yfir örlög heimsins frá upphafi og um leið ráðning
á gátunum. Hann réð ekki við sýnirnar. F*að var
völva, sem brá þeim upp fyrir honum, gól þær fyrir
hann og allar lifandi verur, að vilja Óðins sjálfs.
Hún sýndi fyrsta tómið:
vara sandr né sær,
né svalar unnir ....
gap var Ginnunga,
en gras hvergi.