Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1924, Qupperneq 20

178
Sigurður Nordal:
IÐUNN
grískar og latneskar hvítavoðir, sem fóru henni mis-
jafnlega. Of seint höfum vér skilið til hlítar, að þó
að fslendingar eignaðist mikið, þegar kristni kom
á land, þá mistu þeir líka nokkuð, — meira en þurfti
að vera, af því að kristniboðarnir voru oft óþrosk-
aðri en þeir, sem við siðnum tóku. Vér getum meö
engu móti tekið ribbaldann Þangbrand og angur-
gapann Hjalta Skeggjason, sem skirðist ekki við að
svivirða goð æsku sinnar á því þingi, er þeim var
sjálfum helgað, fram yfir menn eins og Ingimund
gamla, Þorkel mána, Njál og Gest Oddleifsson. Hitt
er sannara, að á anda heiðninnar lifðu íslendingar,
bæði í bókmentum og siðferði1 2), sínar fyrstu kristnu
aldir, sínar beztu aldir. Aldrei hefir betur en á síð-
ustu áratugum 10. aldar verið sameinað hér það
tvent, sem mestu varðar þjóð: að standa djúpum
rótum í fornum jarðvegi, en vera þó umburðarlynd
og næm á nýjar hugsjónir. Um höfund Völuspár má
segja með enn meira sanni það, sem kveðið hefir
verið um annan íslenzkan afreksmann:
Aldrei hóf sig hærra í landi
hjartagreind á siðum tveim,
seint mun faðma himinheim
hugartökum stærri andi.2)

1) S.já rit mitt Snorri Sturluson, bls. 253—59.
2) Einar Benediktsson, Snorraminni.