Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1924, Qupperneq 44

202
Magnús Jónsson:
IÐUNN
eftir því, sem siður er í þann og þann tímann.
Þegar sá siður hefir verið uppi, að karlmenn skreyttu
sig mjög, hafa þeir sízt verið eftirbátar kvenna í
því, að hrúga skrautinu á sig og leggja hart að sér í
því efni. Og í dýraríkinu er það nálega undantekn-
ingalaust karldýrið sem skreytir sig fyrir kvendýrinu.
Eitt einkenni kvenlíkamans er mittið, og hafa
konur á ýmsum öldum orðið að þola mikla raun
fyrir það, að karlmönnunum hefir þótt fallegt, að
þetta einkenni nyti sin sem bezt. »Mittisgrönn eins
og maurinn« er kvenlýsing frá miðöldunum. Var þá
siður, að konur báru belti, og strengdu það mjög.
Hafa sumar víst beðið af því heilsutjón og bana.
Stjúpan vonda, sem reyrði beltið utan um Mjallhvíti
fögru svo fast, að hún datt dauð niður, er ágætt
tákn þeirra tizku, sem heflr valdið dauða fjölda
fagurra meyja með sama hætti. Krínólína í ýmsum
myndum þótti einnig fara best við mjótt mitti og
»lífstykkið» á okkar dögum hefir víst margar konur
kvalið meira en þær hafa sjálfar viljað frá segja.
En svo hefir það líka borið við, að karlmenn hafa
dáð mittisnettleik“ kvenna þangað til þá fór sjálfa
að langa í sama vaxtarlag. Forfeður okkar hafa
orðið »miðmjór« um þá, sem bezt þóttu vaxnir
og svo mun víðar hafa þótt, því að á myndum af
riddurum frá miðöldum sést oft svo mjótt mitti, að
það hlýtur að hafa verið lítið um matarrúm innan
í þeim ósköpum.
Annars er bezt að byrja þessa píslarsögu á öðrum
hvorum endanum, þ. e. a. s. á fólkinu og færa sig
svo smátt og smátt, byrja t. d. að neðan og »færa
sig upp á skaftið« og enda á höfðinu.
Skórnir hafa ekki verið sem eðlilegastir eða þægi-
legastir ef annað hefir þótt fallegt. Áður hefir verið
getiö um kínversku skóna, en þeirra hlutverk er það
beinlínis að kvelja og vanskapa fótinn svo að hann