Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1924, Síða 45

IÐUNN
Píslarvottar tízkunnar.
203
verði fallegri en guði hefir lekist að gera hann. En
vanalega er það skórinn sjálfur sem á að hafa áhrifin,
en fóturinn hefir óvart orðið fyrir hnjaskinu.
Tímanlega á miðöldunum fór það að þykja fallegt
að hafa skóna langa og mjóa í tána, og þessi tízka
gagntók menn alveg á 13.
öldinni. Það var ekki nema
sjálfsagt að láta þetta eftir
sér þó að fóturinn væri þrár
og héldi gamla laginu. Hann
varð að gera svo vel að reyna
að laga sig eftir skónum eins
vel og hann gat. Á þessu
gekk um hríð og á næstu
öldinni fóru tærnar á skón-
um að lengjast svo úr hófi,
að farið var að ákveða með
lögum hve langir skór mættu
vera. En hvað stoðaði það?
Skórnir lengdust æ því meir,
og loks voru þeir orðnir svo
langir, að það var ómögu-
legt að nota fæturna til þess,
sem þeir óneitanlega eru bezt
fallnir til, sem sé að ganga
á þeim. En ilt er að deyja
ráðalaus á þurru landi. Menn
festu bandspotta í tábrodd-
ana og bundu þeim um lærið eða hnéð. Svo var líka
farið að reyna að hafa trégrind í þeim eða trébotn.
Ekki mátti stytta þá með nokkru móti. Heldur urðu
menn að skrönglast áfram á þessum ógurlegu fer-
likjum meðan nokkur vildi við þeim líta. Og stund-
um hengdu menn svo bjöllu í tábroddinn, svo að í
þeim hringdi eins og forustusauð við hvert fótmál.
Og þetta voru nú karlmennirnir.