Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1924, Qupperneq 64

222
Friðrik Friðriksson:
IÐUNN
Meðan Páíinn gekk með fram röðinni hafði ég tíma
til að virða hann fyrir mér. Að því er mér virtist er
Páfinn gildur meðalmaður á vöxt, nokkuð þrekinn
og föngulegur. Hann var í hvítri kápu með gullfesti
um hálsinn og við hana hékk krossmark. í fram-
göngu virtist mér hann vera maður mjög blátt áfram
og óbrotinn, en mjög virðulegur. Hann er nokkuö
feitlaginn án þess þó til lýta sé. Ennið er hvelft og
hátt og bogadregnar augabrúnir, svipurinn bjartur
og hreinn. Ég tók eftir brosi hans, er hann blessaði
litlu stúlkurnar, og fanst mér brosið hlýtt og nær
því barnslegt. En á engu finst ég mér ég þekkja
menn betur en á brosi þeirra. Hvarf frá mér öll
feimni og var ég þá vel undirbúinn til þess að það
kæmi ekki flatt upp á mig, er hann kom til min og
hóf samtai, er ég ekki átti von á. Þegar Páfinn kom
til mín var ég kyntur honum sem pastor Islandicus
(hinn íslenski prestur). Hann spurði mig þá, á hvaða
máli ég vildi að hann talaði við mig. Ég kaus þá
latínu. Hann spurði því næst, hvort sú tunga, er nú
væri töluð á íslandi líktist hinni fornu tungu, sem
hinar frægu bókmentir forníslendinga væru skrifaðar
á. Ég útskýrði það með því að segja að drengir vor-
ir læsu fornsögurnar næstum því sem nútíðar bók-
mentir. Og lét hann aðdáum sína i Ijós yfir því. Þá
spurði hann um hag þjóðarinnar á styrjaldarárun-
um og eftir þau. Svo talaði hann um fornöld vora,
og um kristnitökuna hér á iandi sem væri svo ein-
stök í sögunni. Hann minntist á friðartímann og
bókmentirnar og endaði með því að segja: »Pá voru
líka uppi svo margir miklir menn á fslandi«. Sam-
sinti ég því auðvitað og nefndi sem dæmi nafn hins
heilaga Jóns Ögmundssonar; virtist mér að Páfinn
mundi kannast við hann, því hann brosti glaðlega
og beygði höfuðið sem til samþykkis. Rétti hann
mér svo höndina og gaf mér blessun sína með svo