Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1930, Blaðsíða 52

374
Frægasta bókin og hin nýja líffræði.
IÐUNN
sjálfu drápssvæðinu. Þeir eru að sjá hvorki fölari né
rjóðari en vanalega, en eru þó orðnir öðruvísi. »Vér
finnum — segir hann — að í blóði voru er samband
skapað (dass in unserm Blut ein Kontakt angeknipst
ist). Þetta er ekki neitt líkingamál. Þetta er svona í
raun og veru. Framfylkingin er það — die Front —
meðvitund framfylkingarinnar, sem skapar þetta sam-
band«. — Á bls. 58 segir höfundur að oft finnist sér,
eins og geisli einhvers konar rafmagn frá sjálfum víg-
stöðvunum og veki til starfs óþekta taugabrodda. Er
þetta óefað vel athugað, þó að vísu sé ekki um neina
tegund af rafmagni að ræða, og líklega heldur ekki
neinar óþektar taugar. — Á bls. 59 er því lýst, hvernig
hermönnunum verður við, er þeir lenda fyrst í dráps-
hríðinni: »Þegar sprengjurnar fara að þruma, skreppur
þáttur í eðli voru þúsundir ára aftur í tímann. Það er
launvit dýrsins, sem vaknar i oss, leiðir oss og verndar.
Vér vitum ekki af þessu, hér er um það að ræða, sem
er miklu hraðara, miklu áreiðanlegra og óskeikulla,
heldur en meðvitundin. Það er ekki unt að skýra þetta.
Vér göngum og uggum ekki að oss —- alt í einu erum
vér liggjandi í lægð og sprengjuflísarnar þjóta yfir oss
fram, en vér getum ekki minst þess, að vér höfum heyrt
sprengjuna koma, eða látið oss hugsast að fleygja oss
niður. Ef slíku hefði átt að treysta, þá værum vér
sundurtættir. Það er (ekki umhugsunin heldur) hitt í oss
— þessi skygnisgáfa — sem hefir fleygt oss niður og
bjargað oss, án þess að vér vitum, hvernig þetta verður.
Ef ekki væri þessi skygnisgáfa, þá væri fyrir löngu
enginn maður uppi standandi, alla leið frá Flandern til
Vogesafjallanna«.
Það, sem er rangt hjá höf. í þessari stórmerkilegu
Iýsingu, er, að þetta verði ekki skýrt. En rétt er í þessu