Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1930, Blaðsíða 64

386
Fálkinn.
IÐUNN
því að þetta voru spörvar og þrestir, en ekki bráð við
þeirra hæfi. Niðri við tjörnina flugu hegrarnir þegar á
Iöngu vængjunum sínum gargandi í stóra sveiga; þar
var herfang þeirra. Þar var fálkanum slöngvað upp,
með brjóstið þanið til flugs og vængina tilbúna að slá,
og Renaud sá, hvernig sólin gylti hann, og stóð með
ofbirtu í augum og svima í höfði, meðan að fuglinn
hvarf upp í blámann, og heyrði hversu bjölluhljómurinn
blandaðist ögrandi saman við garg hegranna.
Þeir snarsnerust, eins og hjól, í skelfingu sinni. Vm-
ist reyndu þeir að renna sér niður á bakkann og fela
þar löngu hálsana og heimsku, óttaslegnu höfuðin með
fjaðurskúfunum undir dökkum trjágreinum, eða þá að þeir
reyndu í einhverju ráðaleysi að skrúfa sig upp á við,
í þeirri von, að breiðu vængirnir bæru þá hærra en
óvinurinn gæti komist, og þeir kiknuðu eins og sef í
vindi fyrir helbleikri skelfingunni.
En fálkinn hafði þegar valið sér einn af hinum sterk-
ustu, einn af þeim, sem flugu upp á við, því að hann
langaði til að reyna afl sitt og finna napurt, létt loft
undir vængjum sér, og hann lyfti sér svo hratt og beint
sem hann hefði svifið kringum sólargeisla. Brátt var
hann kominn upp fyrir hegrann og var minni en spör-
fugl tilsýndar, en vængjaburðurinn og einbeiting líkam-
ans vakti hugboð um augu tindrandi af veiðibræði og
þandar klær — og alt í einu steypti hann sér, þungur
eins og stál, á varnarlausan, framteygðan hegrahálsinn,
og þeir féllu til jarðar eins og einn steinn, svo að varla
skeikaði vængsbreidd frá beinni línu. Þá hljóp, synti og
óð Renaud sem mest hann mátti, til að komast að hegr-
anum, áður en hann raknaði úr rotinu eftir höggið og
gæti beitt hinu hvassa nefi sínu í tryllingi örvæntingar-
innar. Og fálkinn veitti hegranum banahöggið, snögt og