Hlín. - 01.04.1902, Qupperneq 19

9
til er j lífinu, og tilheyrir instu fylgsnum mannlegrar sál-
ar sem einstaklingsins dýrasti helgidómur, er læsir sig
eftir hans fínustu og beztu taugum og gagntekur alla
hugsun hans og alt hans framkvæmdalíf. Það er hún,
sem knýr oss ljúflega til að hlýða lögum vors lands og
borgaralegum reglum í félagslífinu, með því að oss er
ljóst að tilgangur þeirra er sá að vernda dygðina og vor
eigin sameiginlegu réttindi. í þeim sjáum vér því ekki
neina ógeðfelda þvingun, ógn eða skelfingu, heldur að
eins virðulega og geðþekka mynd af vegsemd vors. eig-
in lands. — Sérhver góður maður (borgari) metur sóma
síns fósturlands sinn eiginn sóma, og finnur sig því til-
knúðan að vernda hann, ekki einungis sem eigin-
dóm, heldur sem helgidóm. Hann er ávalt reiðubúinn til
að leggja krafta sína og líf sitt í sölurnar, ef á þarf að
halda, fyrir heill og heiður ættjarðarinnar, eða til þess
að vernda hana fyrir skaða og óvirðingu; og hann ger-
ir það með þeirri meðvitund, að hann sé að gera skyldu
sína og með þeirri tilfinningu, að hann sé að vinna sér
sjalfum þá vernd, sem hann er að veita öðrum. —Hvers-
konar mannréttindi mundu verða dæmd friðhelg í þvt
. landi, sem ekki nyti þvílíkrar verndar eða slíkrar þjóð-
félagslegt ar hluttekningar íbúa sinna ? Mundu ekki þær
meginreglur, sem öll þegnréttindi byggjast á, verða lítils-
virtar og fótumtroðnar í því landi, sem ætti fáa eða enga
slíka menn, er væri ljúft að helga því á þenna hátt árang-
ur lífs síns? Hver mundi verða ánægja þess manns, er
ekki legði í sölurnar lcrafta sína og líf til heilla sinni
þjóð, í landi sem útlendingurinn liti til með smán og
fyrirlitning, og sem væri einnig óvirt, vanrækt og svívirt
nf honum sjálfuin og samborgurum hans? Mundi hann
geta tileinkað sér slíkt land með lotningu og sjálfstæðri
gleði sem sitt föðurland ? Nei, meðvitund hans eða til-