Hlín. - 01.04.1902, Qupperneq 25

i5
Alráðnir voru þeir auðvitað í því að fara flestir, en
þó var eins og nokkurt hik á sumum, þeim fanst þetta
vera einhvern veginnsvo undarlegt og óvíst alt saman, en
nú var enginn tími til að vera að skoða huga sinn mik-
ið lengur um, hvað gera skyldi, og svo reyndu þeir allir
að herða upp hugann, úr því að út í það var nú komið,
og trúðu svo því, að þeir hlytu að breyta um til
batnaðar eins og aðrir, því öllum bæri saman um það
að miklu betra væri að vera í Ameríku en hér, og svo
fóru þeir allir er komizt gátu til Ameríku þá um sumarið.
Farsældarlöngunin knúði fólk þetta til að fara. Og
trúin og vonin um unaðslega framtíð í hinu mikla auð-
sæla, „sólfaðmaða", frjálsa landi, sem nú var fyrir stafni,
fyllti nú það rúm í sálum þess, þarsem vonleysið og ótrú-
in hafði áður búið. — Og þó var ekki frítt við að ein-
stöku menn í hópnurn fyndu hroll fara um sig, þegar þeir
stigu síðast fæti af fastalandinu út 1 bát þann, er flutti
þá út í vesturfaraskipið. — En til hvers var nú að fást
Um slíkt? Það var aðeins augnablikstilfinning, setn auðvit-
að átti engan rétt á sér. — Nú var um að gera að vera
öruggur og ókvíðinn, hvað sem á gengi.
Á ströndinni stóð eftir mikill fjöldi fólks, er þar
hafði safnast santan til að kveðja vini sína í síðasta
sinni? Já máske í síðasta sinni. Og svo snéri það heim-
leiðis um það leyti sem báturinn hvarf hinumegin við
skipið, og enginn sagði neitt, en flestir hugsuðu eitthvað
Hkt því, sem þeir væru á heimleið frá gröf ástvina sinna ;
þá langaði kannske ekki til að fara með, sízt nú strax,
en þeim fannst þó að þetta atvilc hafði flutt sig ótrú-
lega mikið á leið að sama takmarkinu, og það alveg
ósjálfrátt.
Við þessa sjón hugsaði eg sem svo: Hvar á þetta
að lenda? A það að liggja fyrir hinni íslenzku þjóð að