Hlín. - 01.04.1902, Qupperneq 95

85
er alt svo ofureinfalt og óbrotið, að sérhver, sem er
laus við hleypidóma, hlýtur að játa, að hægt er að koma
þessu í verk, og einnig að milíið gott megi af því leiða.
Eg skal segja þér, frændi, hvað berst á móti mér, það er
spilling hinna voldugu og hirðuleysi þeirra um velferð
almennings. Ef eg gæti mútað einhverjum valdamiklum
manni eða náð tali við konung, þá mundi alt falla í ljúfa
löð. Eg er fátækur og ókunnur og enginn kærir sig um
mig. Eg hefi sannarlega freistað als til þess að koma
fram fyrirætlunum mínum við hirðina, hjá yfirvöldunum
og útskýrt fyrir þeim, hversu mikil blessun það væri
fyrir borgina, ef götur yrðu upplýstar. Eg hefi útskýrt
fyrir þessum herrum, hversu alger endalok mundu verða
á ránum, þjófnaði og morðum, svo að borgarar gætu
rekið iðn sína og jafnvel, þegar kvelda tæki, þá gæti lög-
reglan haft betra eftirlit og að af þessu öllu mundu líf-
ernishættir manna taka endurbótum — og hvað hafði eg
upp úr því ? Flestir veittu mér ekki áheyrn, aðrir hlust-
uðu að vísu á mig, litu á skjöl mín og brostu meðaumkv-
unarlega og í stuttu máli fóru með mig eins og fífl, sem
skrafað væri við í hálfa stund án þess að nolckur mein-
ing væri í því. Þeir, sem litu vingjarnlega á malefnið
— því að það gerðu þó nokkrir —, sögðu, að uppástunga
mín væri stórkostleg og hvöttu mig til að halda henni
til streytu, en gátu þess, að þeir gætu ekki veitt mér
aðstoð. Eg var minntur á það, að mönnum, jafnvel með-
al þinna voldugu, þætti ekkert að ástandinu einsogþað
er nú og óskuðu engrar breytingar. Það væri líka illt
að vérða fyrir níði og smán fyrir það að annast það,
að uppástunga mín fengi framgang; allt væri komið und-
ir konungi og vildarmönnum hans. Þannig var það og
hver þeirra vísaði mér til annars. Nú hefi eg hitt þá
alla og hefi engu fram komið og er því alveg úrræða-
6*