Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 6

Ráðsmennirnir.
(Hugleiðing um Lúk. XVI, 10—17.)
Þessi orð Jesú eru reist á þeirri meginhugsun, að við
mennirnir erum aðeins ráðsmenn, ábyrgir gagnvart æðri
húsbónda, en ekki sjálfir ókrenkjanlegir, húsbændur og
drottnar þess, sem við höfum handa á milli. Þessvegna er
talað um trúmennsku í litlu og stóru. Vafalaust geta flest-
ir fallizt á, að þessi kenning sé háleit og fögur og jafnvel
nauðsynlegt atriði í þeirri stefnu, sem keppir eftir því, að
mannkynið allt líti á sig sem allsherjar bræðralag, börn
hins eina og sanna föður. En jafnframt hljótum við að
viðurkenna, að það er aðeins í harla takmörkuðum mæli,
sem þessi hugsanagangur hefur orðið okkur mönnunum
eiginlegur. Þó bregður Postulasagan upp einkennilegri og
fallegri mynd af skilningi frumsafnaðarins í Jerúsalem
á þessu atriði. Hún segir það berum orðum, að ,,í hinum
fjölmenna hópi þeirra, sem trú höfðu tekið, var eitt hjarta
og ein sál, og enginn þeirra taldi neitt vera sitt, er hann
átti, heldur var allt þeim sameiginlegt". En þessi skiln-
ingur og meðferð á fjármununum mun ekki hafa átt
sér langan aldur. Rétt á eftir þessum orðum bregður sama
bókin upp nýrri mynd: ,,Er vaxa tók fjöldi lærisveinanna,
kom upp kurr hjá Hellenistum gegn Hebreum út af því,
að ekkjur þeirra væru settar hjá við hina daglegu þjón-
ustu“.
Við vitum ekki nú, á hvaða rökum þær hafa verið reist-
ar þessar kvartanir yfir því, að ótrúmennsku gætti meðal
ráðsmanna þessarar litlu hjarðar, en samt sem áður sýn-
ir þetta, að hin algera bræðralagsvitund á erfitt uppdrátt-
ar í mannlegri sál. Annaðhvort hafa ráðsmennimir brugð-
izt skyldu sinni eða bræðralagsvitund þeirra, sem mögl-
J