Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 7

RÁÐSMENNIRNIR
101
uðu, verið eitthvað áfátt, þeirra eigið ég sett ofar sam-
félaginu, svo þeir kröfðust meira en þeim bar. Á það skal
enginn dómur lagður. En hvort heldur hefir verið, þá er okk-
Ur sýnd hér alvarleg veila í okkur mönnunum, þegar við er-
um metnir á mælikvarða kristinna hugsjóna um siðgæði.
Og veilan er sú að knýja fram það, sem taldir eru eigin
hagsmunir eða hugsmunir þess flokks, er maður hefir
skipað sér með.
En þessi sama veila hefir sett merki sitt á gang mann-
kynssögunnar, markað stefnu þeirra atburða, sem oft
hykja helzt frásagnarverðir meðal síðari kynslóða. Það
er hún, sem hefir magnað til styrjalda og blóðsúthellinga
þjóða á milli, og klofið þjóðirnar innbyrðis í andstæðar
fylkingar.
Þegar við lítum til orða Jesú um það, að allir læri-
sveinar hans eigi að vera eitt, þá hlýtur okkur að skiljast,
að erfitt muni vera að þjóna bæði Guði og mammon.
Amerískur sálfræðingur segir í bók, sem út kom á
stríðsárunum, þessi þungu, en þó skarplega athuguðu orð:
»Af hinum tíu boðorðum var hið eina, sem Jesús lagði sér-
staka áherzlu á, þetta: Þú skált ékM girnast —. Orðin að
Qirnast og ágimd hafa bókstaflega horfið úr orðaforða
°kkar nú á dögum, eftir lestrarefni mínu yfirleitt að
dæma“. Hann segir síðan, að í staðinn sé farið að nota
°rð og orðatiltæki eins og endurskipting auðmagnsins, há-
tekjuskattar og þessháttar. 1 slíku dulargerfi sé ágirndin
að skjóta upp koliinum hjá mönnum, sem þori ekki að
horfast í augu við staðreyndir mannlegs eðlis og þau kjör,
sem verði að liggja til grundvallar að sköpim traustrar
skapgerðar og verðmæta.
Líklega finnast okkur þessi orð þessa ameríska rithöf-
Undar, þótt hörð séu, að einhverju leyti geta átt við okkur
Islendinga í dag. Að minnsta kosti eru sömu eða hliðstæð
orð óspart notuð. Því verður ekki neitað, að þær eru há-
værar kröfurnar um að fá meira handa á milli, kröfurnar
fil þjóðfélagsins, kröfurnar til einstakra manna eða stétta,