Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 9

RÁÐSMENNIRNIR
103
annaðhvort mun hann hata annan og elska hinn, eða að-
hyllast annan og lítilsvirða hinn. Þér getið ekki þjónað
Guði og mammon“.
Jesús talaði oft um afstöðu mannsins til gæða þessa
heims, og alltaf mætir okkur þar sama áminningin í mis-
munandi búningi: Það er ekki hægt að binda hugann við
heimsins glaum og keppa eftir andlegum vexti samtímis —
það er ekki hægt að sameina ágjaman f járgróðaspekúlant
og sannan mann í einni og sömu persónu. Þetta efnis-
kennda, hverfula, verður að hætta að vera miðvægi mann-
legrar umhugsunar, þoka um set fyrir öðru æðra og ófall-
valtara. Hann. sagði söguna um ríka bóndann, sem lagði
sig fram af öllum mætti við að auka rekstur sinn, safna
birgðum til margra ára. En þegar minnst varði, sagði Guð
við hann: Heimskingi, á þessari nóttu verður sál þín af
þér heimtuð------Hann hafði gleymt ráðsmannsstöðunni.
Hann hafði ekki „reynzt trúr í hinum rangláta mammon."
Og í beinu framhaldi af þeim orðum, sem eru bak-
grunnur þessara hugleiðinga, er brugðið upp enn einni
rnynd, sem varpar ljósi yfir þetta sama: Lazarus við dyr
ríka mannsins — enn einn af ráðsmönnunum, ábyrgur
gagnvart æðri húsbónda.
Sannarlega hefir Jesús þekkt veikleika okkar mannanna
°g meginhættumar í vegi okkar. Nýja testamentið segir,
að hann hafi falið Júdasi Iskaríot vörzlu hinna sameigin-
inlegu fjármuna, gert hann að ráðsmanni. Og á einum
stað skýzt upp sú vitneskja, að Júdas hafi notað þessa
aðstöðu sína sjálfum sér í hag. Þessi sterka uppeldisað-
ferð að sigra veikleika með því að veita ábyrgðarstarf
brást andspænis veikleika hans í stað þess að lyfta honum
UPP yfir sjálfan sig, láta hann finna að hann var ráðs-
rnaður, sem bar að sýna trúmennsku í stóru og smáu.
En það er erfitt að kasta steinum að þessum eina manni
sögunnar, fyrr en maður hefur lært sjálfur það, sem hon-
um brást.
Ennþá virðist þessi veikleiki ekki aðeins einkennandi