Kirkjuritið - 01.04.1948, Qupperneq 14

Séra Guðmundur Einarsson, próf astur.
FÁEIN ÞAKKARORÐ.
Séra Guðmundur Einarsson var í stjóm Prestafélags
íslands, er hann lézt, og hafði verið síðustu árin. Hann stofn-
aði einnig Prestafélagsdeild Suðurlands og var fyrsti for-
maður hennar.
Prestafélagið á honum mikið að þakka.
Betri eða Ijúfari samvinnu hefi ég aldrei átt við neinn.
Við gátum raunar orðið mjög ósammála. En það gerði
ekkert til. Bróðurhugur hans var ekki minni fyrir það.
„Við skulum láta skoðanamun okkar koma fram í Kirkju-
ritinu,“ sagði hann einu sinni „Fólk hefir gott af að sjá
málin rædd frá tveimur hliðum.“ Og hvor skrifaði sínar
greinar. Hann óx fram á efri ár að umburðarlyndi og lífs-
speki. Hann mat allt það meir, sem vel var gert, kunni
þá list að rita velgjörðir á marmara, en mótgjörðir á sand.
Á sjötugsafmæli sínu lýsti hann giftu æfi sinnar: Hann
myndi það eitt, sem gott væri. Hinu gleymdi hann. Þvi
væri nú dagur um loft allt.
Heilsa hans leyfði honum ekki að sitja síðustu stjóm-
arfundi Prestafélagsins. En málin voru borin undir hann
símleiðis. Hann fylgdist með öllu. Á síðustu kirkjulegum
fundum, sem hann sat, talaði hann máli samstarfs og friðar.
„Ég er eiginlega víðsýnastur af ykkur öllum,“ sagði hann
einu sinni brosandi við mig. Grundvöllur samvinnu krist-
inna manna var honum: Jesús Kristur, Guðs sonur og frels-
ari mannanna. Ekkert annað. Hvorki meira né minna.
Og þessi rödd má ekki þagna í Prestafélagi Islands né
kirkju. Hún hljómar einmitt nú með mestum þunga, er
hann hefir kvatt okkur og við þurfum þess helzt.
Fyrir nokkrum árum varð séra Guðmundur snögglega
veikur hér á götum Reykjavíkur. Honum hvarf allt í einu