Kirkjuritið - 01.04.1948, Qupperneq 27

SÉRA ÁRNI ÞÓRARINSSON
121
hríðir að öðru meira, ef allt fær að hafa sinn eðlilega
gang. Hin heilögu vé færast út, er maðurinn sjálfur fer
að byggja á reynslu sinni um sannindi fagnaðarerindis
Jesú Krists.
Séra Ámi hefir þá beizku sögu að segja, að skólinn
hafi gefið sér steina fyrir brauð í trúarlegu tilliti, og hafði
hann þó ekkert upp á kennara sína að klaga í þeim efnum.
Og þó að það sé langt frá, að hann meini, að hann hafi
verið guðsafneitari, er hann gerðist prestur, saknaði hann
þeirrar trúar, sem gæti frjóvgað hið fjöruga ímyndunar-
afl og gefið lífi hans og starfi raunhæft gildi. Sannfæringar-
laus gat hann ekki lifað.
Hún er þá líka eftirtektarverð þessi játning hans og vert
að gefa henni gaum, að trúarlega vakningu sína hafi hann
hlotið hjá þeim, sem hann var kominn til að leiða. Það
er bændaalþýðan í afskekktum en fögrum sveitum Hnappa-
dalssýslu, sem gaf honum aftur hið örugga viðhorf til lífs-
ins, trúna á Guð.
Á nútímamælikvarða mimu þessi náttúrubörn íslenzkra
kotbúa ekki vera metin til margra fiska í bóklegum mennt-
um. Voru þau samt þess umkomin að taka hinn unga skóla-
mann sér við hönd og sannfæra hann um þau vísindi veru-
leikans, sem aðeins að nokkru leyti verða af bókum numin,
og verða aldrei að staðreyndum í lífinu, fyrr en hver og
einn hefir sannprófað þau sjálfur. En þar sá hann með
eigin augum það, sem hann var farinn að efast um að væri
til, fólk, sem stóð báðum fótum á klöpp veruleikans, vegna
trúar sinnar á Guð og Frelsarann.
Mörgum finnst þetta sjálfsagt hégóminn einber, en allir
hugsandi alvörumenn viðurkenna, að hér var skýringuna
að finna á burðar og lífsþoli íslenzkrar alþýðu. Á dimm-
ustu dögum myrkursaldar og kúgunar var það trúin, sem
tjáði sig í anda einfaldra stefja Hallgríms Péturssonar, sem
um land allt hafði gefið mönnum þrek til að þola allar
þær hörmungar, andlegar sem líkamlegar, er þá steðjuðu
að, auk þess sem hún var hinn mikli bakhjarl í viðreisn-