Kirkjuritið - 01.04.1948, Qupperneq 43

EINING AÐ BAKI ÓLÍKUM SKOÐUNUM 137
ing má heldur aldrei verða flutt þannig, að hún slái fölva
á sannan manndóm Jesú Krists og fullkomið bræðralag
hans við mennina, því að ella getur hann ekki orðið þeim
raunveruleg fyrirmynd, að þeir feti í fótspor hans.
Fegurst er kenningin um meyjarfæðinguna flutt í 1.
kap. Lúk., í sögunni um boðun Maríu, sem guðspjalla-
maðurinn hefir að líkindum fengið frá konum á Gyð-
ingalandi, og er miklu hærri og andlegri en fjöldinn hefir
áttað sig á. Allar hugmyndir um kynferðilegt samband eru
þar víðsfjarri. Jahve var hátt hafinn yfir allt líkamlegt,
svo að engar hugsanir í þá átt gátu komizt að hjá Gyðing-
um — eins og hjá Grikkjum og kristnum mönnum síðar,
fyrir grísk áhrif. Þessu til skýringar þarf ekki annað en
benda á það, að hebreska orðið yfir andi er kvenkynsorð.
Andinn yfirskyggir Maríu, eins og dýrð Jahve musterið
forðum eða samfundatjaldið — andinn, sem við sköpun
heims sveif yfir vötnunum, er Guð sagði: Verði ljós, og það
var ljós. En hvernig sem þessi fagra frásögn er skilin,
getur hún aldrei komizt til jafns við, hvað þá hærra, en
upphaf Jóhannesarguðspjalls um orðið, sem var í upphafi
hjá Guði, og varð hold og bjó með oss fullt náðar og sann-
leika. Og vér sáum dýrð hans, dýrð sem eingetins sonar
frá föður.
Það er óþarft fyrir þá, sem hafa séð þessa dýrð Guðs
sonar að deila um það, hvernig hann varð holdi klæddur.
AUt stríð og hatur, sem af því hefir leitt á liðnum öldum,
stafar af hörmulegum vanþroska. Látum það ekki henda
okkur. Báðir trúa á guðdóm Krists, íhaldssamir og frjáls-
lyndir. Það á að vera nóg til sameiningar.
V.
Þá kem ég að þeim skoðanamun, sem viðkvæmastur er,
og valdið hefir mestum ágreiningi — afstöðunni ólíku til
friðþægingarlærdómsins.
Mér virðist þeir, sem íhaldssamastir eru, túlka hann
eitthvað á þessa leið: