Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 45

EINING AÐ BAKIÓLÍKUM SKOÐUNUM
139
heldur er hvorttveggja ein litbrigði kærleikans. Guð hefir
elskað mennina að fyrra bragði og getur aldrei að eilífu
hætt að elska þá. Hann hefir lagt þeim í brjóst neista af
sínum eigin elskunnar loga, svo að hjarta þeirra er órótt
og fær ekki frið, fyrr en það hvílist í honum. Já, svo elskaði
Guð heiminn, að hann gaf sinn son eingetinn, til þess að
hver, sem á hann trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft líf.
Allt líf Jesú Krists og dauði var kærleiksfórn, ekki til
þess að blíðka reiðan Guð, svo að hann gæti fyrirgefið
mönnunum, heldur var kærleiksfórn Krists jafnframt kær-
leiksfórn Guðs föður. Eða er Kristur honum kærleiksríkari,
sonurinn föðurnum meiri? Réttlæti Guðs og heilagleika
væri ekki fullnægt að heldur, þótt hann léti dynja á syni
sínum þá refsingu, sem mannkynið hafði unnið til. Dauði
Krists hefir ekki breytt eðli Guðs né afstöðu til mannanna.
Eins og Jesús Kristur er hinn sami í dag og í gær og um
aldir, þannig er Guð hinn sami frá eilífð til eilífðar. Jesús
dó ekki til þess að vekja kærleika Guðs og sátt við menn-
ina, heldur sætti Guð í Kristi mennina við sig.
1 því er friðþægingin fólgin.
Dauði frelsarans boðar þetta tvennt: Svona er, mann-
kyn, synd þín stór. Þú neglir á kross dýrlegustu opinberun
Guðs. En jafnframt boðar hann hærra og dýpra öllu öðru:
Svona elskar Guð þig heitt: Guð fyrirgefur. Guð er faðir,
kærleikur. Þetta er orðið — lífið sjálft, sem leiðir menn-
ina til frelsis og fullkomnunar með sínu óumræðilega
sterka aðdráttarafli. Þetta finna þeir bezt á Golgata, er
trúin tekur drottins benjum á. Gegnum Jesú helgast hjarta
líta þeir hjarta Guðs og himins víðar hallir, er rúma alla
— alla.
Er hugsanleg eining að baki þessum frábrugðnu skoð-
unum?
Kenningin um friðþægingu getur verið flutt eins og and-
stæða við boðskapinn um að mennirnar eigi að þroskast og
ná fullkomnun, eða með svo einstrengingslegum hætti,