Kirkjuritið - 01.04.1948, Qupperneq 49

EINING AÐ BAKI ÓLÍKUM SKOÐUNUM 143
sá, er haldi frá Guði sífellt lengra og lengra, muni glatast.
Hinir, sem trúa því, að heimþrá vor til Guðs sé lífsins
kjarni og leiði alla heim að lokum, gleyma því heldur ekki,
að eins og maðurinn sáir, þannig mun hann uppskera, og
að óumræðilega mikil ábyrgð fylgir jarðlífi okkar. Það er
auðveldara að sleppa ómeiddur af falli ofan af björgum
niður í urð, en að bíða ekkert tjón á sál sinni við brot á
meginboðum Guðs. Þess er ekki að dyljast, að þótt hefji
loks alla Guðs hjálparkraftur, þá er hægra að falla en rísa
upp aftur. Og hver má við því að vængstýfa anda sinn
áður en hann leggur til eilífðarflugsins? Guðsneistinn verð-
ur að leita ófölskvaður upphafs síns.
Báðir eru þannig sammála um það, að vegirnir séu tveir,
annar í áttina til lífsins, hinn í áttina til dauðans. Og
báðir leggja höfuðáherzlu á það, að allir hverfi frá hel-
stefnunni þegar í þessu lífi.
vn.
Ég þykist nú hafa sýnt í nokkrum höfuðdráttum, að ein-
ing geti ríkt að baki ólíkum skoðunum í kirkju okkar. En
til hennar tel ég alla, jafnt leika og lærða, sem vilja eiga
Jesú Krist að frelsara og leiðtoga lífs síns. Það er skylda
okkar hvers um sig að vinna að þessari einingu. Fyrst og
fremst fyrir kristni þjóðarinnar í heild, til lausnar ótal
vandamálum hennar og varanlegs þroska, og svo blátt
áfram vegna sjálfra okkar.
1 þessu sambandi vil ég geta mjög athyglisverðra og
merkra orða kirkjumálaráðherra á aldarafmæli Presta-
skólans:
„1 þessu landi hafa aldrei verið háðar trúmáladeilur með
þeim hætti, sem tíðkazt hefir með öðrum þjóðum, hvað þá
trúarbragðastyrjaldir, sem víða hafa verið þyngsta böl.
Þetta er tvímælalaust ekki sízt að þakka íslenzkri presta-
stétt, sem boðað hefir kristinn dóm og guðsorð af þeirri
góðvild og með því umburðarlyndi, sem þeim sæmir, er
svo göfugu hlutverki gegna."