Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 71

ÉG HEFI NOKKUÐ AÐ SEGJA ÞÉR
165
hún leiddi til skeytingarleysis og forherðingar, vann hún
honum mikið sálartjón, og hratt honum lengra út á veg
skugganna og vanþroskans. En ef hún hinsvegar leiddi til
iðrunar og auðmýktar, skilnings á baráttu annarra manna
og samúðar með þeim, gat syndin orðið ein af leiðum lífs-
ins til að þroska hugarfar mannsins og færa hann nær
Guði. — Inngangan í guðsríki var að dómi Jesú ekki imdir
því komin, hvort maðurinn hafði drýgt mikið eða lítið af
syndum — stórum eða smáum — heldur eingöngu undir
hinu, hvort hann hafði í gegnum lífsreynsl sína öðlazt
kærleikshugarfarið. Það eitt gat veitt honum þegnrétt í
ríki kærleikans.
Þegar vér lítum á samanburð Jesú á Símoni Farísea og
bersyndugu konunni í ljósi þessarar lífsskoðunar, eigum
vér auðvelt með að skilja dóm hans. — Símon Farísei
hafði lifað vammlausu lífi í öllu þvi, sem auga varð á fest.
En líf hans hafði ekki fært honum neinn andlegan ávinn-
ing. Meðvitund hans um ytra flekkleysi hafði skapað hjá
honum sjálfsþótta og dómgirni og þannig kælt huga hans.
Þessu var hinn veg farið með bersyndugu konuna. Synd
hennar og sektarmeðvitund hafði skapað hjá henni auð-
mjúkt hugarfar og skilning og samúð með baráttu annarra
manna. — Dyggð hans hafði tekið frá honum — synd
hennar hafði gefið henni.
Það má vera, kæri lesandi, að þú sért nú tekinn að
ieggja fyrir þig þá spurningu, hvort ég sé að hefja
hér áróður fyrir syndina. — Það er fjarri því að svo sé.
Þó að ég hafi hér bent á og undirstrikað þá boðun meist-
ara vors, að syndin verði sumum mönnum vegurinn til
Guðs, tel ég enga hættu á, að sú boðun leiði neinn til
hrösunar. — Vegur syndarinnar er þyrnum stráður vegur.
Enginn getur að þeim vegi nálgast Guð, fyrr en eftir
miklar þjáningar.
Það sé því fjær mér að prédika gegn hreinlífi og sjálfs-
afneitun. Vegur almennra siðareglna er án vafa eðlileg-
asta og æskilegasta leiðin til að ná takmarki lífs vors —