Kirkjuritið - 01.04.1948, Qupperneq 74

168
KIRKJURITIÐ
vegum hins andlega vaxtar? Hefir hún lært að unna fegurð
og samræmi? Hefir hún lært að elska sannleik og réttlæti?
— Og um fram allt — er góðvild og samúðarhugur til alls,
sem lifir, orðin ein af höfuðeigindum hennar? — Sé svo,
þá er hún, hvernig barátta, sem kann að vera að baki,
búin að vinna sér þegnrétt í ljóssins, fegurðarinnar og
kærleikans ríki.
—--------„Símon! ég hefi nokkuð að segja þér.“--------
Áminning Jesú var ekki svar við neinu, sem Símon Farísei
sagði eða aðhafðist. Áminning hans var andsvar við hinni
köldu hugsun Faríseans í garð konunnar, sem kom til að
leita ásjár Jesú. — „Símon! ég hefi nokkuð að segja þér.“
Hefir ekki Jesús líka eitthvað að segja bæði mér og þér
í þessu efni? Eru hugsanir okkar í garð meðbræðra okkar
ekki stundum af svipuðu tagi og hugsanir Símonar Farísea?
Stöndum við betur á verði en hann um ræktun hugans?
Látum við ekki iðulega blekkjast af þeirri ímyndun, að
okkur sé borgið, ef við bara vinnum okkur ekki til saka
með ytri athöfnum okkar? — Hugsum við nógu oft
út í það, að hugsanir okkar einar saman hafa í sér fólginn
mátt bæði til að skaða aðra menn og eins til að hjálpa þeim?
— Gætum við nógu oft að því, að þær eru höfuðefniviður
sálar okkar? Gerum við okkur nægilega ljóst, hver ábyrgð
fylgir hugsuninni?
Vér ættum að íhuga þessar spumingar, hvert fyrir
sig, og prófa, hvort vér getum svarað þeim með glaðri
samvizku. Vér ættum að íhuga þær oftar en í dag. Vér
ættum að íhuga þær í hvert sinn sem kaldar og samúðar-
lausar hugsanir sækja að huga vorum og reyna að setjast
þar að. — Látum þá sjálfsprófun leiða til þess, að vér
jafnan vísum þegar í stað á dyr þessum gestum hugans,
sem em í senn hættulegustu meinvætti þroska vors og
hamingju vorrar. Látum oss ekki sjást yfir að uppræta
illgresið áður en það nær að hreiðra um sig í akri sálar
vorrar. Höfum hugfast, að vér erum sett í þennan heim
bara til þess að ’rækta þann akur. Þegar yfir um kemur í