Kirkjuritið - 01.12.1951, Síða 21

JÓLABRÉF FRÁ SÉRA JÓNMUNDI
271
landi, að ég man ekki sérstaklega eftir hverri einstakri ykkar.“
Þá mun hún segja mér heiti sitt og bæta við: „Hvers slags er
þetta? Þér, sem leidduð mig til Krists. Þér skírðuð mig og
jarðsunguð. Viljið þér ekki gera stóra bón mína, kæri doktor?“
„Já, svo sannarlega, kæra bam.“
„Viljið þér leyfa mér að fylgja yður til Jesú?“
„Með mestu ánægju."
Og nú þýtur hún með mig eftir strætinu. Hún mun sýna mér
hinn yndislega, f jaðurskreytta fugl, strætin, stórhýsin og f jölda
heilagra manna og segja mér frá þeim. Og svo komum við að
hásæti náðarinnar. Og vegna þess, að það er Jesús, sem situr
þar, bíður hann ekki eftir því að ég komi til hans. Hann mun
hraða sér niður gullnu þrepin. Og rétt áður en ég er að því
kominn að lúta honumn, og varpa mér til jarðar og umfaðma
fætur hans, mun litla stúlkan grípa aðra hönd Krists, með þeirri
hendinni, sem laus er, og leggja báðar þessar hendur okkar
Krists saman á litla brjóstið sitt, og segja: „Jesús, blessaði
Frelsari minn. Þessi maður yfirgaf föður sinn og móður, ætt-
ingja sína og vini. Hann kom til Indlands — til að grafa sjálf-
an sig svo að segja lifandi hjá mínu fólki. Hann missti konu
sína og böm. Hann átti einskis annars úrkosti en horfa upp
á þau deyja, og gat ekkert hjálpað þeim. Ekkert fyrir þau gert.
Loks gaf hann sjálfur upp öndina. Hann var fyrsti maðurinn,
blessaði Jesús, sem sagði mér frá þér. Og nú langar mig svo
óstjórnlega mikið til þess að verða fyrsta manneskjan, sem
segir þér frá honum“.“
Rödd öldungsins hljóðnaði, dó út og ómaði og hvarf, eins og
ómur í brostnum fiðlustreng. Og þama sat ungi trúböðinn,
hreyfingarlaus, eins og dæmdur. Loks kraup hann á knén,
þrýsti andlitinu að líkama gamla mannsins í rúminu og and-
varpaði: „Ég verð kyrr.“
„Og það ætla ég að gera,“ segir ræðumaður og bætir við:
>,Það ætlar þú einnig að gera, „því á sínum tíma munum vér
uppskera, ef vér gefumst ekki upp“ (Gal. 5, 9). Það er margt,
sem ég ekki veit, ósköpin öll, sem ég skil ekki. En þetta veit
ég: Vér berjumst ekki vonlausri baráttu. Trú vor er siguraflið,
sem sigrar heiminn. Og þegar Guðs tími er kominn, vinnur „Hið
lifandi Orð, sem flutt er í ábyrgri kirkju“, sigur.
Gleðileg jól.