Kirkjuritið - 01.12.1951, Qupperneq 32

radair.
(Þessi grein er útdráttur úr erindi, fluttu í N.-Múlasýslu.
Einkum ætlað æskulýðnum.)
Það gjörðist um síðustu aldamót, fyrir 50 árum, og það
gjörist raunar enn í dag. Vér vorum unglingar í skóla.
Þá var ungmennunum boðuð ein trú öllum fremur, trú-
in á vísindin. Það var minna hirt um Guð og Krist meðal
hinna lærðu manna, og ýmsir gáfumenn börðust jafnvel
gegn trúnni í ræðu og riti. Vantrúarmennirnir höfðu
margar mótbárur og mörg rök á takteinum, og vér, sem
vorum ungir og fáfróðir, gátum vitanlega ekki svarað
þeim rökum með aðstoð þekkingarinnar. Það fór þá líka
oft svo, að trúaðir æskumenn glötuðu trú sinni og fengu
hana ef til vill aldrei aftur. Á unga aldri erum vér næm-
astir fyrir öllum áhrifum og þau marka þá dýpst spor.
Vér verðum fyrir áhrifum frá fræðurum vorum, en líka,
og stundum ekki síður frá jafnöldrunum. Það er gott að
laga breytni sína eftir góðum og göfgandi áhrifum, en
hitt er rangt að láta berast eftir hverjum kenningarþyt
og reyna að tolla í hverri tízku í andlegum efnum.
Ég ætla að minnast á þrjár raddir, sem oftast létu til
sín heyra.
Hin fyrsta var eitthvað á þessa leið: Það er ekkert að
marka Biblíuna. Hún er að mörgu leyti bábiljur. Frá-
sagnir hennar um sköpim heimsins og fleira brjóta í bág
við náttúruþekkingu vora, og guðshugmynd Gamla testa-
mentisins samrýmist ekki menningu og siðgæðishugsjón-
um vorra ára. Auk þess eru sumar frásagnirnar beinlín-
is ljótar. Þessar röksemdir eru fljótt á litið all-veigamikl-