Kirkjuritið - 01.12.1951, Síða 39

IQöcll lír plohlzi teiL
wianna.
Allar svokallaðar kristnar þjóðir verja árlega miklu fé
til kristilegrar starfsemi. Þetta væri ekki gjört og mundi
vera fyrir löngu hætt, ef kristindómurinn væri hégómi,
eða með öllu tilgangslaus og þarflaus.
Prestarnir hafa auðvitað alltaf haldið því fram, og
margir fleiri, að sönn guðstrú í þess orðs fyllstu merk-
ingu væri æðsta hamingjuhnoss, er dauðlegur maður gæti
öðlazt, að lifandi og þróttmikill kristindómur væri æðsta,
fegursta og þarfasta menningarstefnan, er uppi væri í
heiminum, sú andlega og líkamlega heilsuvernd, er lífið
hefði bezta að bjóða. Trúarreynsla fjölda margra hefir
líka á hverjum tíma sýnt og sannað, að þetta er rétt.
Þótt kristindómurinn hafi fyrr og síðar unnið mann-
kyninu ómetanlegt gagn, þá er þetta gagn enn sem komið
er ekki nema örlítið brot af þeim hamingjuauði, sem hann
gæti veitt mönnunum, ef þeir sýndu í verki, að þeir kynnu
réttilega að meta hann.
Alltaf eru einhverjir að villast meira og minna í þoku-
mekki vanhyggjunnar. Sjaldan eða aldrei mun sú þoka
hafa verið jafn svört og nú. Þrátt fyrir mikla vaxandi
tækni og verklegar framfarir virðast mennirnir vera að
færast nær og nær barmi glötunar, undirbúa það að verða
sínir eigin böðlar. Hvað veldur þessu sorglega ástandi?
Ekkert annað en það, að þeir hafna leiðsögn hins guðdóm-
lega leiðtoga, drottins Jesú Krists, sem er vegurinn frá
dauðanum til lífsins, frá haustinu til vorsins og gróand-
ans. Einungis með hans hjálp getur maðurinn eignazt