Kirkjuritið - 01.12.1951, Qupperneq 59

SÉRA INGVAR G. NIKULÁSSON
309
heiði að sunnan, frá Vopnafirði, og líka löng leið að norð-
anverðu, til Gunnólfsvíkur. Var því að vonum oft gest-
kvæmt og gistiþörf á Skeggjastöðum, meðan á þeirri leið
voru aðeins götutroðningar og ekki önnur farartæki en
fætur hesta og manna. Hafa því margir haft þörf fyrir og
hlotið hvíld, greiða og gistingu hjá þeim gestrisnu hjónum,
séra Ingvari og frú Júlíu, án tillits til endurgjalds. — Læt
ég nú kunnugan mann segja nokkru nánar frá því er þarna
gerðist.
Sögn Ólafs Stefánssonar trésmiðs.
Ólafur er fæddur í Flóanum 1885, og kom á barnsaldri
til séra Ingvars á Bæ, og átti eftir það heimili hjá honum
allt þar til þeir fóru frá Skeggjastöðum. Hann segir svo
frá:
„Séra Ingvar var sveitarhöfðingi, vinsæll og vel met-
inn af öllum. Hjálplegur öllum, er til hans leituðu og vildi
leysa hvers manns vandræði, og var lipur sáttasemjari.
Kona hans var honum samhent og samráða í öllu góðu.
/ prestsembætti var hann skyldurækinn, tónaði fagur-
lega og flutti ræður hugnæmar og áheyrilega, sérstaklega
þóttu tækifærisræður hans mjög góðar. Kirkjusókn var
líka jafnan góð. (Kirkja er ein, á Skeggjastöðum, og fer
saman sókn og hreppur með 19 bæjum.)
Á hverju hausti húsvitjaði prestur í öllum bæjunum, og
lagði mikla alúð við barnafræðsluna. Fyrir fermingu tóku
þau hjónin börnin öll, sem fermast áttu, til fæðis og gist-
ingar um vikutíma, vegna þess að sóknin er strjálbýl og
langt til rétt allra bæja. Vanbúin börn og vanheil voru
þar þó oft lengur, og alltaf eitthvert slíkt bam á hverju
ári. Einnig voru þar öðru hvoru ungmenni til náms
upp í skóla. Þannig höfðu áhrif dvalar á Skeggjastöð-
um bætt hag þessara æskumanna og aukið samúð og
menningu í sveitinni. Þar var oft athvarf fyrir veikt fólk
°g aðstoð veitt á fjarlæga lækningastaði. Og enn má geta