Kirkjuritið - 01.12.1951, Qupperneq 76

326
KIRKJURITIÐ
það er þetta, sem vér þörfnumst. Er unnt að finna þessi
verðmæti? Það er þetta, sem baráttan fyrir lífsskoðun
snýst um að lyktum.
En hvar finnum vér það?
Fyrri kynslóðum var það brotaminna. Kenning krist-
innar kirkju og siðaboðskapur reis á bjargi, þar sem var
tiltölulega auðvelt að fóta sig. Þar veittist ófallvaltleik-
inn, þar sem hinn eilífi Guð var, þar fundu menn innra
frelsi, þar sem trúin var á friðþæginguna, og þar öðluð-
ust menn við bæn og sakramenti afl til þess, sem gott var.
Nú á dögum er þetta örðugra. Nú eru stoðirnar brostn-
ar í augum margra. Bæði á sviði trúar og siðgæðis hitt-
um vér sífellt fyrir ægilegri og ægilegri glundroða, sem
engin ytri valdboð fá ráðið bót á. Nú í dag eru þeir marg-
ir — og ef til vill flestir, — sem geta ekki lengur sætt sig
við það að leggja hendur í skaut og fela kirkjunni alla
ábyrgð á lífi sínu. Vér vitum, að krafan hefir vaxið til
einstaklingsins, að hann ryðji sér sjálfur braut — á eigin
ábyrgð og eigi sjálfur áhættuna.
En afleiðingin hefir jafnframt orðið mikið úrrœðleysi,
sem eitrar stjórnmálin og menningarmálin og aldrei verð-
ur af ofsögum sagt. Það er t. d. enginn vafi á því, að
fylgið við einræðisstefnúrnar á rót sína að rekja til þess,
að menn eiga enga lífsskoðun. Að glata henni er einhver
mesta ógæfa — maður, sem enga á lífsskoðun, er eins og
skip án áttavita, sem hrekst til og frá.
En hvar finnurn vér þá fóstfestu?
Ég sagði í upphafi, að enginn gæti svarað spumingunni
persónulegu um tilgang lífsins fyrir aðra en sjálfan sig ein-
an. Þetta á einkum við það, sem ég enn hefi að segja.
Mér virðist þrennt geta komið til greina við þær að-
stæður, sem ég hefi verið að lýsa.
1 fyrsta lagi er það uppgjöfin, að sleppa allri trú á til-
gang lífsins en taka lífið í þess stað eins og það er, láta
tilveruna ganga sinn eðlilega gang og halda sér við það
að reyna að bera sem mest úr býtum í lífinu fyrir sig