Kirkjuritið - 01.04.1953, Qupperneq 11

NÆR KROSSINUM
77
umhverfis hann stóð. Jesús hafði aldrei safnað neinum
jarðneskum fjármunum. Hann hafði reynzt köllun sinni
trúr. Hann hafði gengið götu sannleikans, réttlætisins og
kærleikans allt til enda án þess að víkja af henni fyrir
neins konar ávinnings sakir. Nakinn var hann svo negldur
á krossinn. En undir honum stóðu svo hermennirnir og
köstuðu hlutum um klæði hans, aleiguna sem hann átti.
Þrautir og þjáningar hans, sem þeir höfðu fest á krossinn,
snertu ekki tilfinningar þeirra. Meðan hann barðist við
kvalir og dauða, var hugur þeirra upptekinn við þær lítils-
verðu eignir, sem hann skildi eftir. Eru ekki þessir menn
og þessi skipti hið sígilda tákn hinnar kaldrifjuðu eigin-
girni fyrr og síðar? Hversu oft víkja menn ekki af vegi
réttlætisins fyrir ávinningssakir í einu eða öðru tilliti og
skeyta ekki um það, að Kristur líður og þjáist, hvenær
sem við reynumst ótrúir samvizku okkar og gerum það,
sem rangt er. Hinir jarðnesku fjármunir hafa freistað
^uargra út af vegi dyggðanna. Við skulum athuga með
uiynd krossins á Golgata fyrir augum, hvort ekki er óvitur-
logt að vera í þeirra hópi. Tökum undir með Hallgrími
Péturssyni, þar sem hann segir:
Hér þó nú skipti heimurinn
hlæjandi auði sín,
endar sá glaumur eitthvert sinn,
þá ævin lífsins dvín.
Láttu mér hlotnast, herra minn,
hlutfall næst krossi þín,
svo dýrðarfegursti dreyri þinn
drjúpi í sálu mín.
Við sjáum margt fleira, sem gæti verið hugleiðingarefni
fyrir okkur, er við beinum sjónum okkar að Golgata. Við
sJáum hina helgu tign Krists, meðan hann drekkur æðru-
'aus bikar kvalanna og krossdauðans í botn. Hvílíkur styrk-
Ur er ekki að horfa á þá mynd, þegar neyð og þjáning