Kirkjuritið - 01.04.1953, Qupperneq 70

136
KIRKJURITIÐ
saga fyrir mig að rekja þau áhrif, sem hin forn-gríska
leikmenning hefir haft á leiklist seinni alda. En jafnvel
án tillits til þess má þarna finna eitt merkilegasta dæmið,
sem sagan geymir um það, hvernig trúræn og listræn til-
finning tengjast saman og skapa þau verðmæti, sem lyfta
mannlífinu hærra og himninum nær.
Þegar hin forna grísk-rómverska menning leið undir lok,
hófst hin kristna menning. Einnig eftir að hin kristna trú
tók að móta hugi manna og háttu, hefir leiklistin komizt
í tengsli við trúarbrögðin. Sambúð kirkjunnar og leiklistar-
innar hefir raunar ekki ávallt verið jafngóð og ekki heldur
alltaf talin jafnsjálfsögð. Þó hafa þar skapazt merkileg
verðmæti í listasögunni og bókmenntasögunni, og svo að
sjálfsögðu í sögu kirkju og kristni. Um það mun ég ræða
í næstu grein minni, sem fjallar um sjónleiki og trúar-
brögð á miðöldunum.
Á refilstiguin.
í dönsku blaði getur nýlega útvarpsræðu, sem prestur einn
á Jótlandi hafi flutt 9. nóvember síðastliðinn. Eru m. a. höfð
eftir honum þessi orð:
„Kristindómurinn á ekkert skylt við siðgæði. Kristindómur-
inn er það, sem Guð hefir gjört fyrir oss og gjörir fyrir oss
í Kristi. Siðgæði er aftur á móti nýsköpun félagslífsins. OS
stundum getur siðgæðið komið í veg fyrir það, að menn gefist
á vald trúnni á friðþæginguna í Kristi. Ef menn lifa góðu og
fögru lífi frá siðferðilegu sjónarmiði, þá getur það einmitt
orðið til þess, að þeim finnist engin þörf á dauða Krists a
krossi til þess að þeir megi öðlazt fyrirgefningu syndanna
og þannig vamar þá siðgæði þeirra því, að þeir geti orðið
sannir kristnir menn.“
Þessi orð sýna glöggt, hversu hörmulega menn geta villz
burt frá upprunalegu fagnaðarerindi Krists, og er því rétt a
birta þau oss til vamaðar.