Kirkjuritið - 01.04.1972, Blaðsíða 93

st®ðu Stöðu. Of lengi hefir hún þráð
a alrnennu viðurkenningu, sem hún
°ður hafði sem velferðarráðgjafi og
^ ubb-rekandi. Hún þarf að láta af
lrir,i /,ósamstœðu" fagmennsku sinni
°9 verða það, sem hún er, — sú, sem
lónar Orðinu, sú, sem kýs þá þjón-
ðstu/ er varðar orð, töluð orð. Pró-
|ess°r G.R.Dunstan skrifaði í T h e o -
0 9 y1 og gaf þeim það ráð, er
|°na að kristnum dómi, að leita
e tir bví á ný að verða „lœrðir fag-
l^enn". Sérfrœðinga er þörf um guð-
þekkingu. Þeir, sem þjóna,
. a að vita í víðustu merkingu,
sé Orð Guðs, og viti þeir það,
£ ^Ur^a l36'1" arnfram allt, að vera
þarir Um að koma því á framfœri.
_ felur í sér það, sem vísindamenn
. Irnans telja ómissandi — sam-
með binu tc,laða orði. Kirkja,
,ðrn kemur fram sem „gervi"-sálfrœð-
^9Ur ega „gervi"-félagsráðgjafi,
fQ^tur Qð lúta í lœgra haldi fyrir
er^iy °nnUm rii<isins- Þjónusta Orðsins
S6mið eiginlega verkefni kirkjunnar,
ag nokkru gerir þjóna hennar
e,9mlegum fag mönnum.
iku meri<ir ekki það, að pred-
rnvnin. ^aiii áfram að hinu gamla
pr nstri' né að hin viðtekna aðferð
eina' Unar * guðþjónustunni sé hin
Orð .aðter® í framkvœmd þjónustu
S|ns. þurfa fj[ ag koma ný
agnftu/ °9 nýjar aðferðir til þess
þgrf °na nVÍum tíma með nýjum
rjSa Urn' ^ð lifa er að breytast. Að
deyja9e9n þessari breytingu er að
ska Q’ ^n breytingin á að vera um-
ag|a n °9 aðlögun, rétt eins og jurt
jarS.9ast mismunandi loftslagi og
9l' ekki með skyndilegri um-
breytingu, eins og gerist á leiksviði,
þar sem tekið er í burtu og nýtt
sett í staðinn. En áður en lengra er
haldið skulum vér íhuga mismunandi
gerðir predikunar, sem til boða
standa.
1. Hin hefðbundna predikun
Fyrst skal nefna hina hefðbund-
nu predikun guðsþjón-
ustunnar. Enn er rúm fyrir hana.
Ef hundruð þúsunda manna koma
saman I kirkjum Bretlands á sunnu-
dögum og þess er vœnzt að talað
sé, þá er það blátt áfram heimsku-
legt að reyna ekki að fá fram hið
bezta í predikuninni til þess að ná
sem beztum árangri. Þetta merkir í
rauninni það, að ennþá er rúm innan
hinnar hefðbundnu umgjörðar guð-
þjónustunnar fyrir predikun, s e m
ekki gerir ráð fyrir því,
að umrœður eða spurn-
ingar séu henni tengd-
a r . Predikun flutt í messunni (at a
celebration of the Eucharist) er undir-
búningur hins nána samfélags við
Guð (the Divine Presence), en ekki
inngangur að samrœðum eða rök-
rœðum safnaðarins. Messan er samt
ekki hin eina umgjörð predikunar,
sem leiðir áheyrendurna til hinnar
raunverulegu nálœgðar við Guð.
Hana má eins flytja við morgunsöng
(Mattins) eða aftansöng eða við
morgunguðsþjónustu Methodista-
kirkjunnar. Það má um það deila,
hvort sú predikun, sem ekki leiðir
áheyrandann fram fyrir auglit Guðs,
þar sem hann er hljóður og hin einu
mögulegu viðbrögð hans eru bœn,
91