Kirkjuritið - 01.04.1972, Blaðsíða 23

ernur það fram í þvt, að safnaðar-
0 ^ fer að klœða sig meira og hugsa
^eira um hreinlœti. Og það á við
Pví frekar, sem það býr nœr kristni-
°ðsstöðinni.
i^ristín: Þetta er mjög áberandi eftir
PV|- sem kristniboðsstöðvarnar eru
®dri. þag sgst þ ,-j mjög glöggt í
nso, hvað munurinn var mikill á
PV| fólki, sem var nœst stöðinni og
'nu, sem bjó lengra úti í héraðinu.
^n hvort þetta er aðlaðandi? —
^eld, að þetta líf hljóti að mörgu
eyfi að vera hrópandi neyð í okkar
augum.
þórður; Andstœður milli kristinna
heiðinna hafa líka komið fram í
PV| talsvert, að kristnir menn hafa
e|nlfnis mœtt erfiðleikum fyrir trú
Slna. Þegar þeir snúa baki við heiðn-
Urn erfðavenjum, mœta þeir óvild.
171 það leyti, sem við vorum þarna
suður frá, var nýgengin hjá talsverð
°r;yrrð f þorpi hálftíma gang frá
ristniboðsstöðinni í Konsó, og ólgaði
ennþá undir.
, Var eitthvert sérstakt tilefni til
Þess?
Þórður: Já, það var heiðin hátíð,
Sern samkvœmt venju er haldin á
n°kkurra ára bili. Hún hefur ekki
v®riS haldin nú um níu eða tíu ára
skeið
ha
en var nú tekin upp aftur
rr|a, og var haldin f skjóli gamals
erribcettismanns, sem þó var ekki við
lengur. En hann var eins og
e'nhvers konar ábyrgðarmaður þessa.
h 5, hví, er ég bezt veit, eru slíkar
^utiðir þó ekki leyfðar að lögum.
n þeim fylgja venjur, sem krafizt
er, að allir þorpsbúar taki þátt í.
heir gera það ekki, verða þeir
að fara úr þorpinu, á meðan á
hátíðinni stendur. Þarna gerðu þeir
því kröfur til þess, að kristnir menn
gengju af heimilum sínum, en þeir
vildu ekki beygja sig fyrir því. I
kringum það varð svo talsverður óró-
leiki. Þeir heiðnu gengu nú svo langt
og hlupu á sig svo illa, að helzt var
að sjá, að þeir mundu bera mjög
skarðan hlut frá borði. Þetta komst
til yfirvalda í höfuðborg fylkisins, og
forvígismenn hátíðarinnar fengu
voðalega útreið, alveg bullandi
skammir. Enda lá víst við, að allt
fœri úr böndum, og hefði svo farið
í raun og veru, þá var lífshœtta á
ferðum fyrir hina kristnu.
Kristín: Auk eignaskemmdanna.
Þórður: Já, þeir voru farnir að
grýta hús þeirra og unnu skemmdar-
verk á skólahúsi þeirra þarna í þorp-
inu. Þar að auki óvirtu þeir svo það,
sem kristnum mönnum er heilagt.
Svipar hjörtum saman?
Kristín þarf að bregða sér frá. Við
Þórður höldum hins vegar áfram
spjallinu, því að umrœðuefnið má
heita þrotlaust.
— Þarna orsakar hin nýja kristna
öld bein átök í heiðnu þjóðfélagi. —
því að heiðið verður það líklega að
kallast? segi ég.
— Jú, þarna suður frá.
— En nú geri ég ráð fyrir, að
margir íslendingar, sem lítið eru
kunnugir kristniboði, mundu spyrja
sem svo, hvort í raun og sannleika
sé svoddan reginmunur á hjörtum
manna „I Súdan og Grímsnesinu",
— á hjarta kristins Vesturlandabúa
og heiðins Eþíópíumanns?
21