Kirkjuritið - 01.04.1972, Blaðsíða 28

voðctleg. Hún er því kvöl og ótti.
Það má svo glögglega sjá á svip
og látbragði og öllum viðbrögðum,
bœði á guðsþjónustum og við önnur
tœkifœri, hvað það er því mikill auð-
ur, að hafa losnað undan þeirri
áþján, hver fögnuður að eiga Guð
að föður og frelsara.
— Nú vœri freistandi að spyrja
þig, vegna þess að þú ert geðlœknir
og kunnugur þeirri veröld allri, hvort
þú hefðir séð nokkur fyrirbœri þar
suður frá, sem minnfu á þína skjól-
sfœðinga hér heima, — og svo hins
vegar, hvort þú hefðir séð það, sem
kallað er „menn með illa anda"?
— Hinu síðar talda verð ég að
neita, enda var kannski varla við
26
því að búast. Reyndar er talað urn'
að illa anda rekist menn helzt á þ°r'
sem átök eru skörpust milli ferskrör
kristni og heiðninnar. Við vorum hinS
vegar fyrst og fremst meðal kristinna
manna. Um geðtruflun er það a
segja, að bœði frétti ég, að hun
er meira en til þar suður frá,
eina stúlku sá ég, sem greinile9a
var haldin meiri háttar geðtruflun UPP
á nokkuð svipaðan máta og hér <3e[
ist heima. Við lyfjagjöf, sem við átt!<
róaðist hún mjög verulega.
Þið sáuS þá aS verki ,
— Þá er kannski rétt að víkja a
því, sem átti nú að vera mergur'n^
málsins, starfinu, sem verið er