Kirkjuritið - 01.04.1972, Blaðsíða 61

Ha
einn
Qnn kvað sér að vísu kunnugt um
mann, sem teldi sig hafa náð
sáttuim við Guð fyrir predik un sína.
Ég varð að játa, að ég vissi ekki
UlTl neinn slíkan þar, sem ég hafði
'— Mér rann til rifja, hvernig
Qnn talaði. Hann var maðurinn, sem
hafði kosið til þess að predika
'r,r^ hundruðum hvern helgan dag
Urn áratugi, fyrir tugum og hundruð-
, ^narga virka daga. Myndir komu
ugann — frá fundum, samkomum
°9 B'blíulestrum í KFUM, frá kvöld-
°9 morgunstundum í sumarbúðunum
I ntnaskógi. Líklega var enginn ís-
^ndingur uppi, sem predikað hafði
^r'r fleiri sálum. — En ég vissi, að
Þetta
tal hans var ekki beizkja. Har
Qr aðeins sá lœrisveinn, er bar sinn
' glaskeri, hafði sjálfur reynt,
"9ratandi fara menn og bera
^ 'ð til sáningar, með gleðisöng
0rna þeir aftur oq bera kornbundin
heim" * .
< — að ,,einn er sa, sem sair
? annar sá, sem uppsker", og
" annig er Sg neitt, er
^r°ðursetur, né sá, er vökvar, heldur
u ' sem vöxtinn gefur".
lokinni máltið hlýddum við
útv 0,1 ° ^°r®a passíusálm, lesinn í
rH' '— sálminn um samtal Krists
l LBr'sveinana. Litlu síðar voru
fy-nir a^tur tveir af piltunum, sem
Var ^°rU ° ^nHinum. Annar þeirra
f^nn^i'' kunninginn úr Skálholti. Ég
brp ' i36'1" voru heimagangar á
.^nurn, áttu það samfélag við prest-
cgsþ^601 ®9 kannaðist við frá eigin
á f/ ^a' sem ég vissi ekki nafn
S °r a® vísu fljótlega, en Óli sat
Um astast. Við séra Magnús rœdd-
Urn það að skilnaði, að hann
kœmi e.t.v. einhvern tíma vetrarins
til mín á laugardagsfund og ég aftur
til hans. Loks kvaddi ég hann í dyr-
unum. Óli varð mér samferða út á
götuna í skósíðum frakka, — ungur
vinur séra Magnúsar, líkur því, sem
ég hafði einu sinni verið sjálfur og
margir aðrir.
Séra Magnús var ekki mikill mað-
ur ásýndum, og svo tilgerðarlaus var
hann í fasi og þó einkum klœðaburði,
að vinum hans þótti stundum nóg um.
Ókunnugir gátu gjarna haldið, að þar
fœri einhver smœlingi. Þótt hann
tceki laun fyrir störf sín, sóaði hann
ekki fjármunum á sjálfan sig, heldur
mun hann hafa varið þeim til ein-
hvers, sem hann taldi þarfara. En
þeir, sem þekktu hann, vissu, að þar
fór einn hinn lœrðasti guðfrœðingur
á fslandi, sinnar samtíðar. Hann
safnaði aldrei bókum, en las bcekur.
Þekking hans á Biblíunni var einstök,
og ritum Lúthers og annarra siðabót-
armanna mun hann hafa verið kunn-
ugri en flestir eða allir hérlendir menn.
Predikun hans var mjög sérstceð, lát-
laus, einföld og umfram allt skýr.
Honum var mjög í mót skapi að tala
til tilfinninga manna. Orð Guðs og
andi skyldu vinna verkið. Réttlceting-
in af trú án verka var honum sífellt
umrceðuefni. Mál sitt vandaði hann
mjög og bar mikla virðingu fyrir is-
lenzkri tungu. Sálma og söngva orti
hann, þegar þörf krafði, eins og séra
Friðrikog Bjarni Eyjólfsson. Svo vand-
aður var hann í öllu, að oft var
honum raun að. Og þó gat hann
verið drengur með drengjum, ungling-
ur með unglingum, œtíð jafningi og
félagi og yfir engan hafinn, — haf-
59