Kirkjuritið - 01.04.1972, Qupperneq 98

persónulegrar. Auk (eess verður hug-
leiðirigin að vera flutt með einföld-
um, völdum orðum og þeim, sem
snerta tilfinningarnar. Hugleiðingin
verður líka að vera flutt með röddu,
sem er þýð og vekur traust. Það er
óvallt rúm fyrir þessa gerð predik-
unar, en hún er líklegri til að dýpka
trúarlíf þeirra, sem eru sannir limir
kirkjunnar, heldur en að laða hina,
sem ekki hafa gefið sig að þessu
samfélagi. Hugleiðing má því ekki
verða hin eina nœring kirkjunnar.
Ef svo verður, mun henni hnigna.
4. Vakningarpredikun
(Tlie evangelistic sermon)
Hina fjórðu tegund predikunar má
nefna vakningarpredikun.
Þetta er hin algjöra andstaða hug-
leiðingarinnar. Það, sem hún miðar
við, er að gjöra þann, sem ekki hefir
gefið sig að Kristi, einlœgan tilbiðj-
anda. Vakningarpredikun má vel
flytja í hefðbundinni guðsþjónustu
kirkjunnar, því að það eru staðlausir
stafir að nefna alla þá, sem til kirkj-
unnar kunna að koma eða eru með-
limir hennar, sanna tilbiðjendur. Fram
til þessa hefir aftansöngur (Evensong)
í ensku kirkjunni og kvöldguðþjón-
ustan í fríkirkjunum hentað vel fyrir
vakningarpredikunina. Vakningar-
predikunin er ómissandi. Hún verður
að fá sinn sess. Það er höfuðverk-
efni kirkjunnar að boða fagnaðarer-
indið þeim, sem utan standa jafnt
og þeim, sem eru stöðugir tilbiðjend-
ur. Þetta er ekki sú tegund predikunar,
sem miðar við dýpt, heldur er tak-
mark hennar að boða Krist á þann
veg, að nœgjanlega ákveðið og skýrf
sé venjulegum manni, svo að hann
hneigist til að segja „já" við hvatn-
ingu hennar. Hér þarf að viðhafa
ríkdóm, myndrœnu. Tilgangur slíkr^r
predikunar er ekki boðun afturhvar s
(conversion). Við verðum að treysta
þvl, að menn geti tekið sinnaskiptan1'
afturhvarfi, — m u n i taka sinna-
skiptum (conversion) fyrir vakningar
predikun. Samt er ekki verið að bjóóa
fram hjálprœði fyrir sinnaskipti, ael
ur hjálprœði fyrir Krist.Ek'
eru allir menn af Guði kallaðir Þ
að vinna verk vakningarpredikara
(evangelist), en vakningarpredikun
verður að fá fastan sess í star,'
kirkjunnar, og engin predikun
vera án þessa þáttar í boðuninn'
Til athugunnar
FRAMTIÐ PREDIKUNARINNAR
1 October 1967. Sjá einnig S. Neill/
Church and Christian Un'
Oxford University Press, 1968, bls. 27?
2 T h e Humiliation o f
C h u r c h , bls. 75.
3 Um þetta atriði sjá John Bright,
Authority of the Old TeS fa|s.
m e n t , S. C. M. Press 1967, sérstakleð
162 og nœstu.
4 Hortatory Sermon, s|á Stephen Neilf
Church and Christian Union, bls. 276.
io»-
t h e
T h e
t o
96