Kirkjuritið - 01.04.1972, Blaðsíða 51

e'nni9 kennari í kínversku og er einn
a^ öldungum safnaðarins, heilshugar
kristinn maður. Skammt fró honum
S|tur Lí Fenghsiang, sem grét vegna
p®ss að nógrannar hans vildu ekki
tröa fagnaðarerindinu og láta frels-
as_t- Frammi við dyr situr Djá Lá-já,
trésmiður. Hann er ekki mikill fyrir
^ann að sjá, jafn ófríður, lotinn og
s akkur og hann er. En Guð fer ekki
1 ^nngreinarálit. í hans ríki „hverf-
niunur hver, þar hver er öðrum
lafn".
Eftir guðsþjónustuna fara margar
0nur, sem eru komnar langt að, að
^atbúa áður en kvennasamkoman
Vrjar. þœr hafa haft með sér að
eiman mjölhnefa í pokahorni, sœtar
rtöflur og eitthvað til bragðbœtis.
®r fá að elda á kristniboðsstöðinni
°9 fá ókeypis eldivið. Meðan á elda-
t^nnsku stendur, rabba þœr saman
°9 segja hver annarri frá reynslu
lnn' í samfélaginu við Drottin, gleði
^nni og sorgum. Ó, hve sœlt er að
®ta skilningi og saniúð.
kvennasamkomunni síðdegis get-
vig útlagt orðið á einfaldari hátt
^ talað meira persónulega við kon-
ar en gert er á guðsþjónustunni.
Þar fer prédikunin stundum fyrir ofan
garð og neðan hjá þeim. Og hér fá
þœr tœkifœri til að bera fram vitnis-
burði sína, biðja og syngja saman.
Þœr hafa gaman af að syngja, en
samstilltur er söngur þeirra ekki. Þeim
hœttir við að „syngja hver með sinu
nefi" án þess að fylgjast vel með.
Þegar degi tekur að halla, verða
konurnar að fara að hugsa til heim-
ferðar. En þó gefa sumar þeirra sér
tíma til að líta inn hjá okkur og fá
dropa í veik augu, umbúðir á sár
og skrámur, eða létta á hjarta sér.
Það er margt, sem amar að í heiðnu
þjóðfélagi.
Sunnudagarnir á kristniboðsstöð-
inni eru sólskinsstundir allra safnað-
armeðlima og trúnema. Þá fá þeir
veganesti fyrir alla vikuna, orð, sem
þeir heyrðu eða lásu.
En hvernig mun nú vera umhorfs
á kristniboðsstöðinni íTenghsien? Eru
þar enn sem fyrr haldnar guðsþjón-
ustur og samkomur?
Það vitum við ekki. En eitt vitum
við með fullri vissu: Jesús er enn í
dag hinn góði hirðir og hann þekkir
sína. „Enginn skal slíta þá úr hendi
minni", sagði hann.
49