Kirkjuritið - 01.06.1972, Síða 33

vísur og kvœði heldur en annað
°bundið mál. Þar með halda menn
bví betur i minni og gleyma því
rr'iklu síður. Það þriðja: Mjúk mál-
sr|illd og haglega samsett vísu orð
eftir réttu máli þau hafa meira kraft,
nr®ra meir mannsins hjarta og rot-
^estist betur það þœr innihalda en
annað sundurlaust málið. Og þó að
Guðs orð það sé í sjálfu sér létt og
ouðnœmt, og sú allra sœtasta söng-
'ist og málsnilld, hafandi guðdóm-
ie9an kraft til að gefa huggun sœrð-
Urn, sorgfullum samvizkum og rétti-
ie9a að gleðja hjörtu og hugskot
^anna, þá mega þó öll sanngjörn
kjörtu vita það og meðkenna, að
^e9ar þar kemur til samans mjúk
Hnálsni 1 ld orðanna og fagurt lag og
s®t hljóðagrein, þá fœr sá söngur
nÝian kraft og gengur dýpra til hjart-
Qns og hrœrir og uppvekur til Guðs.
f'ivar fyrir skyldi ellegar S. Páll á-
nninna oss um lofsöngva og andleg
iQfleg kvœði að syngja fyrir Drottni?
kyrir þessar greinir svo og einnig
móðurmáli voru til sœmdar og feg-
Urðar, sem í sjálfu sér er bœði Ijóst
°9 fagurt og ekki þarf í þessu efni
Ur öðrum tungumálum orð til láns
taka, eða brákað mál með bögur
a® biggja, þá hef eg alla tíma siðan
e9 kom til þessa embœttis (óverðug-
Ur) óskað þess og lagt þar hug og
astundan á, að vorir sálmar mœttu
mjúkari málsnilld eftir réttri
ióðstafa grein og hœtti, og þó þar
j^eð eftir óminum, þeim þýzka og
atneska verða útlagðir. Þar nœst, að
Vár * l ^
1 þessu eylandi mœttum svo sem
? lr a®rir í Danmörk og Þýzkalandi,
Qra í sínu móðurmáli með sínum
orðum og aðkvœðum, samhljóðandi
Guð almáttugan lofa og prísa, bœði
utan kirkju og innan með þessum
sálmum og andlegum lofsöngvum. En
hvernig það hefur tilgengið, og hvar
fyrir það hefur allt til þessa ekki skeð,
það lœt ég að sinni hjá líða.
En hér gekk það svo til, svo sem
málshátturinn hljóðar: Non omnibus
datur adire corinthum. Ekki öðlast a11-
ir að koma í konungahallir. Svo vissa
eg allfáa, sem þar höfðu kunnáttu til
úr latínu og þýzku svo út að leggja,
að það vœri bœði samhljóða við or.
iginalum og svo eftir voru skáldskap-
armáli og réttri hljóðstafagrein útlagt
(því að þessir sálmar eru nœr allir
í latínu og þýzkunni fyrst samsettir).
En af þvi eg hafði fornumið, að sá
vellœrði mann, Séra Ólafur Guð-
mundsson, hafði þar sérlega gáfu til
framar öðrum, sem eg af vissa og
þekkta og þar með góðan vilja að
þéna Guðs Kristni í þann máta eftir
sinni gáfu. Þá virðist mer ekki tiI-
heyrilegt að öfunda eða forsóma ann-
an, þó ceðri gáfu hafi af Guði þegið
en eg. Heldur hugsaði eg sem S.
Páll segir: Hverjum einum veitast ást-
gjafir andans til allrar nytsemdar.
Item: Guð, þú gefur einum og sér-
hverjum eftir því, sem þu vilt. Óskaði
eg þá af nefndum séra Ólafi, að
hann vildi lagfœra þá sálma, sem
vér áður höfðum af þeim frómu
mönnum útlagða, sem nú hvíla í
Drottni, hverjir er fyrstir útlögðu þá,
eftir þeirri gáfu, sem Guð hafði þeim
gefið. En fyrir ótta sakir við ámœli
af mörgum, sem við hina sálma hafa
nú lengi vanist, vildi hann ekki gjöra
í fyrstu.
127