Kirkjuritið - 01.09.1973, Page 34

við hendina. Við blekkjum okkur sjálf
að þvi er varðar þann eilífa grundvöll,
sem líf okkar hvílir á, jafnvel þótt við
höfum ekkert um það að segja, hvern-
ig hann er lagður. Við erum svo Ijóm-
andi frábœrar manneskjur. Guð œtti
eiginlega að óska sjálfum sér til ham-
ingju með að hafa vinzað okkur úr
fjöldanum. Hann verður ekki svikinn
af okkur. Við erum salt jarðar, útverðir
guðsríkisins. Hvernig fceri, ef engin
kristileg stétt bjargálnamanna fyrir-
fyndizt í heiminum?
En okkur ágœtu vinir og brœður,
níhilistarnir, skynja andlegu straum-
ana, sem frá okkur liggja, og bregðast
við þeim á sinn sérstaka hátt. Og óð-
ara hefur okkur verið skipað á bekk
með eldra bróðurnum í dœmisögunni.
Þegar við skoðum guðspjallið nán-
ar, kemur i Ijós, að eldri bróðirinn
dregur skýra markalínu milli sín og
vesalings týnda sonarins. Hann segir
ekki við föðurinn: ,,Bróðir minn kœr er
kominn heim aftur," heldur: ,,Þessi
sonur þinn er kominn." Og sjálf segj-
um við sjaldnast: „Þeir eru börn
Guðs." Og eldri sonurinn heldur
áfram: ,,Ég hef alltaf verið hjá þér."
Skilur hann ekki, að um leið og
hann hefur lokið þessum orðum, er
hann ekki lengur með föðurnum? Fað-
irinn er af hjarta glaður yfir því að fá
týnda soninn sinn heim aftur. Hjartað
dansar í brjósti hans af fögnuði. Kem.
ur eldri sonurinn ekki auga á það, að
þrátt fyrir „trygglyndi" sitt fjarlœgist
hann föðurinn meir og meir, af því
hjarta hans slœr ekki í takt við hjarta
föðurins? Sá, sem getur ekki glaðzt
með Guði yfir því að freðin sál tekur
að þiðna og sljótt hjarta að gefa við
sér á ný, hann er að rjúfa samband
sitt við Guð. Sá, sem á ekki hlutdeild
í kœrleika Jesú Krists á hinum týndu
og villuráfandi, hann reisir múr miH'
sín og Guðs, jafnt fyrir því þótt hann
lifi bœnalífi og lesi í Biblíunni. Sá, sem
hefur enga löngun til þess að stuðla
að frelsun sœrðrar sálar, hann er fjcm’1
föðurhjarta Guðs, eins fyrir því þótt
hann sœki kirkju jafnaðarlega. Við
sjáum nú, hvað er bogið við eldri son-
inn — og þá kannski okkur líka, miQ
ogþig-
í annan stað er eldri bróðirinn asfor
út af verðmcetunum, sem bróðir han5
hefur sólundað. Og honum óar við þvl'
hve löngum tíma œvintýramaðurinn
bróðir hans hefur eytt til einskis. Hve
allt hefði orðið hagkvœmara og ódýr'
ara, hefði bróðir hans aldrei farið að
heiman. Og af hverju þurfti hann 0
sökkva sér niður í Nietzsche og MarX’,
Þannig œsir ólán bróðirins upp 1
eldri syninum öldur reiði og haturs, en
vekur hann ekki til samúðar. En hann
gerir sér enga grein fyrir því, að þesS'
viðbrögð fjarlœgja hann föðurnum- ,
Og hvílíkur reginmunur er á Þ'J1'
hvernig faðirinn tekur á móti týn
syninum. Hann hugsar ekkert um Þa
sem sonurinn hefur glutrað niður
Hann er svo feginn að fá hann hei
í augum föðurins er taumlaus eya5
sonarins smámunir hjá hinu, að si01
skuli hann nú vera kominn heim. Þ' ^
fyrir tötrana, og þrátt fyrir merki
gjálífi og ástríður, þekkir hann s
sinn samstundis aftur og tekur hon ^
opnum örmum, af því að hér er
son hans að rœða. Þetta er þcmð
miðja guðspjallsins. g
Sjálf kunnum við að hafa
224