Kirkjuritið - 01.09.1973, Blaðsíða 51

Veðið á um, hversu mikinn hlut Gyð-
ln9ar mcettu eiga að ýmiss konarstarf-
Serni. Voru þeim skammtaðir20hundr-
oðshlutir. Lög þessi voru þó, svo sem
rezki sagnfrceðingurinn C. A. Macart-
neV bendir á í hinu umfangsmikla,
|Ve99ja binda riti sínu um Ungverja-
and nú, framkvœmda á mjög ung-
Verskan hátt: í stjórnir stofnana, verzl-
ana, málafcerslustofa og annarra
S'^ra var ráðinn hœfilegur fjöldi
" reinna" Ungverja, sem ekki þurftu
annað að gera en taka laun stn fyrir
a vera aríar. Að öðru leyti var allt
eins og áður.
o tieiri ,,Gyðingalög" fóru á eftir,
9 beim var fylgt fastar fram.
v ,m s'®ir kom svo að því, að Þjóð-
^er|ar hernámu Ungverjaland, og
°hflutningar hófust í lestum, hóp-
sem 70 manns var troðið í.
Va9num
U 1
flut rn'^ian ianí 1944 var fjöldi brott-
sonh0 °rð'nn me'r' en 300-000- John'
vim Q^ði sto®u9t sambandvið sœnska
er taku þátt í hinu umfangsmikla
búTuUnarstarfi' har Var bjargað hJi
v Un a Gyðinga með hinum sœnsku
l<0^"nciarvegabréfum". Þegar svo var
hald' ' að ^QU homu ei<ki beldur að
o i'Lve'tti hann vinum sínum viðtöku
Sarn ^st' bá, oft dögum eða vikum
ýfj , ' en norski fáninn fyrir dyrum
burtu miður œskilegum
hans ^ eJtiriitsmönnum. Einn vina
í |\j0 Se9'r frá því í bók, sem út kom
9at eftir str'áið, hvernig Johnson
na^i^^' ha beilum flokki vopnaðra
sirini me^ ájarflegri framgöngu
GVÖin Sn *1°Pur skírðra og óskírðra
kristnib^ft^^ ð onciinni n'ðri ' kjallara
° ssföðvarinnar, unz hœttan
var liðin hjá. Já, á hcettustund var
Gyðingum þessi vinur þarfur,
Hið feiknamikla og margþœtta
starf Johnsons sleit mjög þrótti hans.
Þegar þar við bcettist svo margháttuð
áreynsla stríðsins, tók hann sjúkdóm,
er honum var um megn að vinna bug
á. Vinur hans einn, Gyðingur, sótti
hann heim á banasœng og sagði frá
samtali sínu við hann í bók, sem ung-
verska kirkjan gaf úf fyrir 20 árurm
„Veturinn 1945 naut ég þeirra miklu
forréttinda að standa við banasœng
kristniboðans, Gisle Johnson, og fá að
heyra vitnisburð þess ágceta, lœrða
manns um lif hans og þjónustu. Kvöld
eitt, er við vorum einir, sagði hann við
mig, líkt og í einlcegum trúnaði: ,,Ég
unni Gyðingunum." Ég leit á hann
undrandi. Hann endurtók: „Skiljið þér
ekki? Ég unni Gyðingunum, Gyðing-
unum mínum, Ijótu, vescelu, kceru!"
Ég reyndi að malda I móinn: Það var
eflaust Jesú, sem hann elskaði, og
Hans vegna umbarhann oss, Gyðinga,
sem varla erum elsku verðir? Hörð
augu hins sjúka manns skutu gneist-
um: ,,Það er þvaður! Mér þótti vœnt
um Gyðingana, og þeim þótti vœnt
um mig. Þeir komu til mín eins og börn
til föður síns. Og nú, þegar ég er að
búa mig undir ferðina til Drottins míns,
liggur mér aðeins eitf á hjarta: Þegar
þeir koma aftur úr útlegðinni, einn og
einn, þá er mig ekki að hitta hér fram-
ar, og þeir munu engan eiga að, sem
þeir gefa gráfið hjá. Þetta eitt verðið
þér að lœra: Enginn má nálgast Gyð-
ingana nema hann unni þeim. Að öðr-
um kosti skyldi hann halda sig frá
þeim, svo að hann saurgi ekki nafn
241