Kirkjuritið - 01.12.1973, Blaðsíða 24

Kristniboðssambandsins var Ludvig
Hope. Saga þeirra tveggja manna
kynni að varpa nokkru Ijósi ó mótun
kristnilífs innan vébanda sambands-
ins, ef sögð vœri. Hún skal þó geymd
að sinni. Þess mó geta, að Kristilegt
vikublað hefur nokkuð kynnt Brandt-
zœg að undanförnu, en hér skal að-
eins lítillega sagt fró Hope.
Fœddur var hann ó Norður-Hörða-
landi 1871, bóndason, er þótti ódœll
í bernsku. Sagt er, að móður hans hafi
þess vegna hrotið af munni eitt sinn:
„Guð gœfi, að þú hefðir aldrei fœðst,
Lúðvík. Þú verður okkur öllum til
skammar." — Piltinum veittist erfitt
að gleyma þeim orðum.
í jólaminning fró bernskuórum hef-
ur Hope lýst því, hversu hefðbundin
guðrœkni var iðkuð ó heimili hans,
en þótti erfið og a. m. k. sumum óljúf
skylda. Engu að síður var honum kœr
hin gamla bœndamenning og rótgróin
virðing gamla fólksins fyrir orði Guðs.
En þar kom, að trúarvakning varð í
sveit hans. Þvi lýsir hann svo:
„En svo rann upp önnur öld. Það
gerðist um haust. Ég var nógu stór
orðinn til þess að skynja, að þetta var
með öllu nýtt. í endurminningunni er
það líkast því, að sól hafi sundrað
skýi, — skýi, sem grúft hafði yfir
fólkinu og aldrei sundrast fyrri, — og
sólin skein glaðar en nokkurt auga
hafði óður séð.
Undarlegt var þetta, og djúpt snart
það ungan drenginn! Fólk gekk fram
og bað um nóð og fyrirgefning margra
og stórra synda. Það grét sem börn
og bað bókarlaust með eigin orðum.
Granni bað granna að snúa sér, og
ungur sem gamall féll ó kné milli stóla
og bekkja. Glaðir risu þeir ó fœtur,
þerruðu tórin, sungu, þökkuðu og
hrópuðu hótt af fögnuði. Brosandi lífs-
gleði fœrðist í augu og ósjónu fólks,
sem óður hafði verið kuldalegt og
þungbúið, og barnslegur, heitur kœr-
leikur óx meðal heimiIisfólksins, ungl-
inga og nógranna.
Fólk söng heima, ó ferðum sínum,
í kirkjubótnum. Það kom saman fra
nœstu bœjum og úr nœstu sveitum o
virkum dögum og helgum sér til upp-
byggingar. Það urðu „jól um föstu
og miðjan vetur." Og jólin urðu einn-
ig önnur".
Hope var enn unglingur, um 17 ara,
er hann hóði harða trúarbaróttu. Da9
einn að vorlagi, er hann var að starfi
í kartöflugarði, varð skýring Lúthers
ó annarri grein trúarjótningarinnar
honum til óvœntrar hjólpar. Það vora
orðin þessi: „sem mig glataðan °9
fyrirdœmdan mann hefir endurleyst
friðkeypt og frelsað," — Honum var
Ijóst, að það verk var löngu unnið og
fullkomnað.
í stríði og friði
Um tvítugt fékk Hope inngön9u
í skóla heimatrúboðsins norska. Þa\
kynntist hann Brandtzœg og f'eir'
kristnum leiðtogum, er hrifu har,n
mjög. Að lokinni þeirri skólagön9u
hóf hann að predika. Fór brótt orð a^
rœðumennsku hans, og er fram I'
stundir, varð hann einn hinn kunnas^
og óhrifamesti leikpredikari í Noreg^
Söfnuðust hvarvetna hundruð a
rœðustóli hans. Hélthann virðing sir^
og vinsceldum til hórrar elli. 02
310