Kirkjuritið - 01.12.1973, Blaðsíða 95

bcen og blessanir. Við blessanir eru
hendur réttar upp og fram yfir þó,
sem blessaðir eru og fóknar það að
blessun Guðs falli þeim í skaut, sbr.
3 Mós. 6, 24—27. „Þannig skulu þeir
leggja nafn mitt yfir ísrael og eg mun
blessa þá." Þessi upplyfting handavið
blessun er arfur frá Gyðingum (3.
Mós. 9, 22). Drottinn sjálfur innleiddi
hana í krishð helgihald, er hann skildi
við lcerisveina sína með því að hefja
UPP hendur sínar og blessa þá. (Lk.
24,50—51). Þessi handaburður hefur
haldizt um alla kirkjuna til þessa
dags.
Upplyfiing handa við bœn var
einnig siður með Gyðingum. Sbr. „Lát
mína bcen vera flutta fram fyrir þig
sem reykelsi og upplyfting minna
handa sem kvöldfórn" Sálm. 141,2.
' þessu sambandi táknar upplyting
bandanna, að menn rétta þœr móti
9iöfum Guðs, sem að ofan koma. Um
bessa bcenarstöðu rœðir Tertullian í
r|h sínu um bœnina. Þar segir hann:
«,Vér lyftum ekki aðeins höndunum,
beldur breiðum þœr einnig út og líkj-
Urn þannig eftir þjáningum Drottins.
f^eð þessu játum vér einnig Krist í
020 vorri". (De oratione 14). Lofgerð
®r einnig borin fram með þessum
Qndaburði. „Þannig skal eg lofa þig
^eðan lifi, hefja upp hendurnar í
P'nu nafni". (Sálm. 134, 2).
^áll postuli segir: „Eg vil að karl-
menn biðjast hvarvetna fyrir upplyft-
°ndi heilögum höndum" (1. Tím. 2, 8).
^v' má marka, að siður þessi hefur
9en9ið beint inn í helgihald kirkjunn-
r- essi bœnarstaða tíðkast nú á tím-
. m aðeins í sambandi við bœnir, sem
strangasta skilningi eru prestlegar
bœnir, s. s. sakramentisbœnir og
vígslubœnir. Þó mun hún enn vera
allalgeng sums staðar í Asíu.
Yfirlagning handa
Hún tíðkast í mörgum samböndum.
Hún er höfð við skírn og fermingu,
brottrekstur illra anda og lcekningar,
aflausn synda og hvers konar vígslur,
og loks er hún einnig höfð við bless-
anir einstaklinga.
Drottinn sjálfur lagði hendur yfir
sjúka er hann lœknaði þá Lk. 4, 40;
13, 13. Sama gerðu og postularnir
samkvœmt fyrirheiti hans: „Þeir
munu leggja hendur yfir sjúka og þeir
munu verða heilir" Mk. 16. 18. Frá
lcekningum samfara yfirlagningu
handa segir í Mk. 6, 13. Post. 9, 17
og 28, 8.
A3 leggja saman lófa
með réttum fingrum er algengt við
bœn síðan snemma á miðöldum.
Einnig er algengt að spenna greipar
við bcen, einkum í Norður-Evrópu.
Handaþvottur
Handaþvottur var fastur siður við gyð-
inglegar máltiðir og svo hefur eflaust
verið gert við stofnun Heilagrar
kvöldmáltíðar. Þvotturinn var í senn
hreinlcetisatriði og tákn andlegs hrein-
leika eins og fram kemur í Sálm. 25,6
6—8 „Eg þvce hendur mínar í sak-
leysi, að eg megi ganga kringum alt-
ari þitt, Drottinn'1. Þannig var og litið
á handþvottinn í kirkjunni. Því var
boðið að prestur skyldi þvo hendur
sínar fyrir messu og aftur áður en
hann snerti hið helga brauð í mess-
unni. Kirkjufeðurnir tala um handa-