Kirkjuritið - 01.12.1973, Blaðsíða 92

Sr. SIGURÐUR PÁLSSON, vígslubiskup:
Um helgisiði
LíkamsstöSur og hreyfingar
Öll skyniun manna og tjáning gerist
fyrir líkamleg skynfœri. Því hlýtur lík-
aminn að vera meðverkandi í guðs-
dýrkun manna sem öllu öðru, án þess
vœri guðsdýrkunin ósönn, því að ekki
völdum vér því að láta annað starfa
án hins. Líkami og sál eru tvœr hliðar
sömu veru.
Þó að ýmsar þeirra stellinga, sem
menn viðhafa í guðsdýrkun sinni
þekkist einnig í öðrum samböndum,
eykur það hvorki né rýrir gildi þeirra.
Þœr eiga allar stoð í heilagri Ritningu
og erfð kirkjunnar, Auk þess virðast
þœr, eins og önnur trúartákn, eiga
samsvörun við lögmál, sem skráð er
djúpt í anda mannsins.
Stöður
Fyrstu þúsund ár kirkjunnar var aðal-
reglan sú, að allir stóðu við hina
helgu þjónustu nema biskup og prest-
ar, en þeir sátu bakvið altarið þegar
þeir voru ekki að verki við það. Þá
krupu menn, lutu eða hneigðu sig
svo sem við átti hina ýmsu liði mess-
unnar. Stöður þessar voru rökstuddar
með því að menn hefðu við skírnina
risið upp með Kristi og því hœfði að
þeir stœðu frammi fyrir Guði. Staða
er tákn gleði og fúsleika og því var
bannað að krjúpa í messum frá pásk-
um til hvítasunnu til að undirstrika
fögnuðinn yfir upprisunni. Ireneus
segir (um 180), að siður sá að standa
við messur alla sunndaga sé frá post-
ulunum kominn. Vafalítið er það rétt,
því að vitað er, að svo gerðu Gyðingar,
er þeir hlýddu á boðskap Guðs (1-
Mós. 20,21,- Ne. 8,4). Einnig var
staðan hin viðtekna bœnarstelling a
dögum postulanna eins og sjá má af
guðspjöllunum (Mk. 11,25; Lk. 18#
13). Sama votta og rit annarra kirkju-
feðra og kirkjuþingið í Niceu. Því er
það siður enn I dag, að prestur standi
við allar bœnir, er hann ber fram við
altari, nema syndajátningu, sé hun
við höfð. Að vísu hafa sumir prestar
tekið upp þann danska sið, að krjúpo
við meðhjálparabœnir, en það er
ekki rökrétt, enda stendur meðhjálp
arinn og svo œttu allir aðrir að gera-
Staðan er tákn virðingar, því stönd-
um vér við lestur Guðs orðs. Staðan
er tákn djörfungar, og djörfung var
byggist á barnaréttinum, sem ve'
eigum í Kristi. (Róm. 8, 15—17). Sta
an er tákn eftirvœntingar, því stöndum
vér við blessanir. Loks er staðau
þakkarstelling hinna útvöldu á hirr>nl
(Op. 7, 9 og 15,2), því vœri og rett’
378