Kirkjuritið - 01.12.1973, Blaðsíða 26

Að fara héðan í friði
„Nú lœtur þú þjón þinn í friSi fara eins og þú heifir heitið mér, því aS
augu mín hafa séS hjólprœSi þitt."
ÞaS var Simeon gamli, sem þetta mœlti, þegar hann hélt barninu Jesú
á örmum sér. A3 vera gamall og hafa slíka útsýn til lífs og dauSa er
hiS mesta hnoss, sem maSurinn fœr höndlaS — og geta síSan sagt frjóls
og í fullu trúnaSartrausti: Nú hefi eg hlotiS dýrstu ósk lífs míns, eg
hefi litiS ósýnd Jesú, sú sýn hefir veitt mér lausn fró þessu lífi. Þannig
er þaS, þegar Jesús stígur niSur í nóttmyrkur okkar og lœtur okkur horfa
mót eilífum degi. AuSnumaSur er só, er þannig fœr lokiS lífdögum sínum.
Sólarstyrkur minn og andi hefur veiklazt. Mig langar í rauninni ekki til
aS lifa lengur hér í heimi. Ég er orSinn sem ísak gamli, saddur lífdaga
og hefi fengiS nœgju mína af því aS óska mér þess, sem menn þró hér.
„Sadcfur daga heim skal halda
held mig búinn farar til,
þegar Drottins dagur rís."
Þegar eg segi, aS eg sé ferSbúinn, þó er þaS ekki vegna þjóninga efl-
innar. Víst geta menn veriS heilbrigSir vel og haft allt til þarfa sinna,
en veriS þó saddir lífdaga. Þeir hafa einungis meiri löngun eftir himn-
inum heldur en eftir því aS vera hér. Megi því œvikvöldiS dvína í slíku
sœluljósi. Þó fœ eg einnig jólahótíS, sem í senn er blessun og blessað
œvikvöld.
Úr: Ved Juletid, eftir Ludvig Hope.
312