Kirkjuritið - 01.12.1973, Qupperneq 91

kennum ekki, að Guð hafi sett fram
algild boðorð, og synd er brot
mannsins gegn þessum boðorðum.
En hér mœta okkur aðrir erfiðleikar
hin slœvða sektarvitund mannsins. Hin
boðorðalausa siðfrœði gjörir allt af-
sfœtt. Maður telur sig ekki brjóta
9egn neinu boðorði. Fyrir mörgum er
raunveruleiki sektarinnar horfinn, og
þá verður friðþœgingin milli Guðs og
manns rökleysa. Menn koma sér hjá
þvi að viðurkenna nokkra sekt. Skuld-
'nni er skellt á heildina. Samfélagið
°9 kerfið bera ábyrgðina á mistök-
um og vanlíðan. Ef maðurinn fyndi til
Sektarkenndar, vœri hann ekki nógu
sterkur til þess að bera þá þjáningu,
sem cetið fylgir með sektinni. Lausn
mannsins verður því sjálfslausn. ,,Nú-
t'mamaðurinn gengur alltaf um í iðr-
unarbúningi“. Ef maðurinn á að geta
skilið, hve róttœka breytingu frið-
þnegingin hefur í för með sér fyrir
stöðu hans í heiminum, verður hann
að lœra að þora að horfast í augu
við sekt sína og leyfa hinni miklu
umbreytingu að eiga sér stað.
II. Hneykslunarhella krossins er
fólgin í viðurkenningu þeirrar stað-
reyndar, að Guð er algjört réttlœti og
frammi fyrir honum er maðurinn sek-
ur. Maðurinn er frjáls að því, hvort
hann viðurkennir þetta eða ekki.
Guð neyðir engan. Hann virðir mikil-
leika mannsins, að hann er skapaður
í Guðs mynd og getur þegið eða
hafnað friðþœgingarboði Guðs. Þver-
stœðan er sú, að mikilleiki mannsins
birtist! synd hans. Mikilleiki mannsins
veldur því, að annaðhvort stendur
hann frammi fyrir kœrleika frávita
Guðs, algjörri heimsku krossins, eða
hann sér kœrleika Guðs í friðþœging-
unni vera forsendu nýrrar sköpunar,
nýs hjarta og nýrrar tilveru.
Jónas Gíslason þýddi.
377
L