Kirkjuritið - 01.12.1973, Blaðsíða 79

verða prófsteinninn og mœlistikan,
þegar meta skal sannleika og eðli
Þiónustunnar. Hið rétta vœri, að líf
prestsins sem manneskju meðal manna
°9 hin prestlega þjónusta hans vœri
mótuð af þessu mikilvcega atriði: allt
er það hluti af einni heild, og þessi
heild er andsvar manns við guðdóm-
le9u kalli.
Eins og Ijóst mó vera, er efni þetta
s°tt í ókveðinn texta í Nýja testament-
'nu, II. Kor. 5,18,-6,2. Og orðalagið
er motað af postulanum sjólfum, sem
1 h. Kor 5,18 notar hugtakið diakonía
^atallagés.
Þegar þetta er þýtt, nota norrœnar
Biblíur ekki alveg sömu merkingu: Á
önsku og norsku er þýtt: ,,Guð gaf
0ss þjónustu sóttargjörðarinnar." Á
scensku er þýtt: Guð hefur „gefið oss
embœtti friðþœgi ngarinnar".
Áf þessum þýðingarmismun sést
Pegar, að hér getur verið um túlkun-
0rrnun að rœða, sem felur í sér mögu-
'ka á guðfrœðilegum skoðanamun:
þ^ ^u9t°kin „sáttargjörð" og „frið-
9'ng bœði jafnvel merkingu þess,
o- 0 9rísku er tjáð katallagé? í efni
0r er einnig notað „friðþœging",
jj? Vers vegna? Er það af skandinav-
® Um tungumálalegum ástœðum? Ef
, 0 er, þá hefur verið tekið tillit til
,Si°nariT|iðs með því að velja
en ^®9'n9u" úr sœnsku þýðingunni,
bvs'. i°nustu" ur dönsku og norsku
fq •in9Unum- Samt getur ekki hjá því
við á Norðurlöndum, ekki
jn , V‘® ' hloregi, spyrjum, hvort œtlun-
ustu" ' Ver'®' me^ Þv' nota „þjón-
'ngu Sn e^' "embœtti" sem þýð-
fe| a ^'akonía á þessum stað, að
VQndamálið, sem orðið embœtti
hefur í för með sér, það er spurning-
una um það, sem falin er í þvi, sem
almennt hefur verið nefnt embœttis-
guðfrœði og sérstaklega staðgöngu-
hugmyndin (representasjontanken).
Við getum víst ekki, og enginn œtl.
ast heldur til þess af okkur, losnað
við slík vandamál, þegar meginefni
fundarins er valið sem umhugsunar-
efni erindisins á fyrsta fundinum.
Það er ekki heldur mögulegt eða
rétt að gjöra þessi vandamál að að-
alatriði erindisins. Hins vegar getum
við ekki, eins og þegar hefur verið
minnzt á, komizt hjá því að mœta
þessum vandamálum, er við íhugum
þetta efni. Þess vegna skulum við
ekki heldur vikjast undan þeim. Presta-
kynslóð nútímans kemst ekki fram
hjá spurningunni um embœftisskoðun
og embœttisguðfrœði. Og þessi guð-
frœði verður að vera raunveruleg guð-
frœði, þ. e. a. s. skoðun, sem vaxin
er upp af þeirri opinberun, sem „oss
er gefin í heilagri Ritningu og kirkja
vor vitnar um í játningu sinni", eins
og segir í prestsvígsluformálanum
norska.
Hafa prestarnir í kirkjum okkar tek-
izt á hendur starf, sem postulinn lýsir í
texta okkar með orðunum „þjónusta"
og „embœtti"? Það „vér", sem hér er
notað, hefur áreiðanlega upphaflega
verið notað um postulann sjálfan og
því nœst um þá, sem hafa fengið
sama verkefni og hann. Enginn vafi
leikur á því, að í þessu sambandi er
verið að tala um postulann og þá,
sem fengið hafa sömu köllun og hann.
Þegar hann talar um sjálfan sig og
þá og segir: „sem samverkamenn"
(6,1), þá er alveg Ijóst, að hann á
365