Kirkjuritið - 01.04.1976, Qupperneq 20

hún er að nokkru leyti mannaverk, og
þess vegna ófullkomin á ýmsan hátt.
Samt sem áður er hún einstæð bók,
og ómissandi heimildarrit í trúmálum.
í Kristi sjáum við manninn í sinni full-
komnu mynd, eins og honum er ætlað
að verða. Vegna þess að Jesús gaf
sig Guði fullkomlega á vald í hugsun-
um, orðum og gjörðum, varð hann,
og er sú eina persóna, sem sýnir eðli
Guðs fullkomlega, og þess vegna gat
hann með sanni sagt: ,,Ég og faðirinn
erum eitt.“ Vegna þess að Guð er andi,
gat hann ekki opinberað sig öðruvísi
en í mannlegri mynd, í holdi. Kristur
er þannig ekki aðeins hin æðsta og
fullkomnasta opinberun Guðs, heldur
var og koma hans í heiminn helzti
viðburður mannkynssögunnar. Það er
enn ekki hægt að gera sér Ijóst á
hve hátt þroskastig maðurinn kann að
komast, en hann hækkar og stækkar
stöðugt í hlutfalli við það, sem hann
innlifast Kristi. En þótt Guð hafi kom-
ið til mannanna á sérstakan hátt í
Kristi, er ekki þar með sagt, að hann
sé fjarlægur mönnunum á öðrum tím-
um. Guð opinberar sig stöðugt í sög-
unni, og í trúarvitund mannsins. Þessi
stefna hélt þannig fast við guðdóm-
legt eðli Krists, en var þó engan veg-
inn samþykk Kalkedon samþykktinni
í þessu efni. (Frá 451). Hún hafnaði
ákveðið ýmsum kenningum rétttrúnað-
arins, sem hún taldi standa í mótsögn
við vísindalega þekkingu. (t. d. erfða-
syndinni, meyjarfæðingunni, og líkam-
legri upprisu Krists.)
Þessi stefna var föst í sessi vestan-
hafs um langt árabil, um og eftir alda-
mótin, en svo virðist sem henni hafi
ekki tekizt að festa rætur í hugum
18
hinnar nýju kynslóðar. Nýja kynslóðin
átti engu síður erfitt með að átta sig
á viðhorfum nýju guðfræðinnar en
hinnar gömlu, eða íhaldsstefnunnar,
nema síður væri. Fræðimenn, sem
leggja stund á trúarbragðasögu
Ameríkumanna, bera fram ýmsar
ástæður fyrir því að aldamótaguð-
fræðin, eða nýja guðfræðin, (í öllum
þeim flokkum, sem að framan hafa
verið nefndir) leið undir lok að mestu
sem ráðandi stefna í trúmálum, laust
fyrir miðbik aldarinnar. Fyrst og fremst
varð hún fyrir árásum bæði frá hægri
og vinstri. Flokksbræður hennar, hóp-
arnirtveir, sem nefndirhafaverið,töldu
hana of íhaldssama, en hinir rétttrúuðu
töldu hana sveima í lausu lofti, og að
boðskapur hennar væri útþynntur og
óraunhæfur. Þá komu áhrifamiklir leik-
menn til sögunnar, og hömpuðu þess-
um ásökunum. Snerust margir þeirra
á móti liberölum yfirleitt. Jafnvel sjálf-
ur Fosdick hrökklaðist úr embætti við
eina höfuðkirkju presbytera í New York,
og hvarf aftur til baptistanna, hinna
upphaflegu trúbræðra sinna. Menn
gerðust víða mjög óánægðir með
predikanir hinna frjálslyndu presta, og
með fræðslu ungmenna í kirkjunum-
Menn töldu sig ekki lengur fá nein
ákveðin svör við þeim spurningum,
sem þeir töldu kirkjuna eiga að láta
sig mestu varða, t. d. um upphaf, til-
gang og endalok lífsins. Hvar er nú
hin spámannlega rödd, sem fyrr á tíð
hljómaði úr predikunarstólum kirkj-
unnar? Hún er þögnuð í kirkjum hinna
frjálslyndu, sögðu menn. Einn klerkur
þeirra, sem sjálfur var orðinn óánægð-
ur með boðskapinn spurði á kirkju-
þingi: „Deyjandi maður spyr mig: Hvað