Kirkjuritið - 01.04.1976, Síða 39

mer í einfeldni minni að samtíðin sé
SV0 rnargbrotið fyrirbæri að hana sé
ekki hægt að túlka á einn veg heldur
ma.rga. Það er svo margt mannlífið.
Ég trúi því vel sem séra Heimir
Se9ir að hann efist ekki um heilindi
mín- En það er greinilegt að honum
finnst ég hafa næsta takmarkaðan
skilning á hugarástandi samtíma-
manna- Ég skal fúslega játa að í þessu
efni er þekking mín takmörkuð. Þess
Vegna öfunda ég þá menn sem virð-
ast Þekkja samtíðina eins og fingurna
a sér. í starfi mínu hef ég haft nánust
ynni af venjulegu og blátt áfram al-
Pýðufólki og það raunar ófáu beggja
Vegna Atlantsála. En það verður að
Segjast eins og er að í þessu hef ég
undið ákaflega lítið af „nútímamann-
lnurn“ hans Heideggers. Margir hafa
SV|Paða sögu að segja fyrir utan van
Uren, Austin Farrer og mig.
III.
^era Heimir hafnar gamansamri skýr-
|n9u Harveys Cox á eðli og uppruna
l' Veruspekinnar og telur hana mark-
I a útþynningu þeirrar marxísku ein-
e^ dn' efnahagur og stjórnvöld ráði
'n öllu um þróun mannlegs þroska.
er finnst að óþarft hefði verið að
Unda hin breiðu spjótin að Cox fyrir
^essa athugasemd sem öðrum þræði
gUn dafa verið hugsuð sem brandari.
nokif°^'r t3randarar fe,a alltaf í sér
þe urt sannleikskorn og svo er um
nnan. þróun máia á 20. öld hefur
þgn svo ekki verður um villst að efna-
v®Ur. sfJörnmálavöld hafa umtals-
eru hhr'f á mannlega hugsun. E. t. v.
Pau áhrif meiri en flesta hefur
grunað hingað til. Það er því vel mögu-
legt að hin marxíska einfeldni Harveys
Cox hafi hæft nær markinu en sum-
ir vilja vera láta.
Annars hef ég enga tilhneygingu
til að ræða marxisma við séra Heimi.
Ég vil aðeins geta þess að mér finnst
hann taka fullmikið upp í sig er hann
staðhæfir að allt samband milli krist-
inna manna og marxista sé dæmt til
að misheppast (Sbr. Af eigin hóli,
Kirkjurit 1, 1975, bls. 37). Hygg ég að
slíkt sé ekki fullreynt enn og er reynd-
ar ýmislegt sem til þess gæti bent. En
nóg um það að sinni.
IV.
Hræddur er ég um að okkur séra
Heimi muni veitast erfitt að finna fulln-
aðarsvar við þeirri spurningu hvort til-
veran sé í grundvallaratriðum góð eða
ill. Ég leyfði mér að efast um að til-
veran væri í grundvallaratriðum ill og
ekki hefur séra Heimi í Svari sínu tek-
ist að lækna mig af þeim efa. Enda
viðurkennir hann að orðið „grundvall-
aratriði“ valdi nokkrum vanda í þessu
sambandi og er ég honum hjartan-
lega sammála um það. Gæti manni
dottið í hug að þetta vandræðaorð
hafi skroppið úr penna hans í upphafi
án þess að hann gerði sér grein fyrir
hverjar afleiðingarnar yrðu.
Því verður aldrei slegið föstu með
óyggjandi sönnunum að tilveran sé
annaðhvort ill eða góð. Ég hef aldrei
haldið því fram að tilveran sé í grund-
vallaratriðum góð. En ég neita því hins
vegar algjörlega að hún sé í grund-
vallaratriðum ill. Ég leyfi mér meira
að segja að trúa því að hún hafi til-
37