Kirkjuritið - 01.04.1976, Qupperneq 62

sú kirkja, sem búi við gott og árang-
ursríkt skipulag, sé sönn kirkja Krists.
Leiðtogarnir eru dýrkaðir og þeir
verða fyrir sterkum áhrifum í alls konar
alþjóðanefndum og samkundum, enda
er mjög hætt við því, að þetta fjarlægi
þá sínu fólki og kirkjum sínum. Þeim
hættir til að gleyma því, að kirkjan er
lýður Guðs.
Afstaða vor
Hvað þá um afstöðu vor sjálfra? Um-
ræður urðu um samruna IMC og AK í
lok sjötta áratugsins. Þá vorum vér
margir, sem héldum því fram, að oss
bæri að vera kyrrir í samtökunum, því
að þann veg gætum vér stutt ungu
kirkjurnar. Reynslan hefur sýnt, að
þetta er blekking. Það er ákaflega lít-
ið, sem vér getum gert. Það eina, sem
vér komum til leiðar er, að AK íær
íhaldsorð af oss, og á það þó ekki með
réttu. —
Um afstöðu vor sjálfra til ungu kirkn-
anna er það að segja, að vér verðum
að hætta að trúa því, að vér, Evrópu-
menn og Ameríkumenn, getum haldiö
áfram að ráða yfir ungu kirkjunum. Og
vér verðum að láta af þeirri trú, að vér
eigum að gera það. Það er erfitt að fá
það inn í höfuðið, að nú eru það ekki
lengur vér, sem eigum að stjórna. Þær
ráða sjálfar örlögum sínum og framtíð.
Þá verðum vér að gæta oss, að vér
notum ekki fé vort eða hæfileika i
kirkjupólitískum tilgangi til þess að
koma í veg fyrir að þær fái vilja sínum
framgengt, enda þótt vér séum ekki
sammála þeim. Látum oss nægja eins
og postulinn að takmarka oss við að
nota orðið til áhrifa og sannfæringar.
60
Í þriðja lagi verðum vér að vera
fúsir til þess að viðurkenna þau mis-
tök, sem kristniboðssamtökum hafa
orðið á fyrr á tímum. Það er nauðsyn-
legt til þess að vér ávinnum oss traust.
Vér eflum ekki fagnaðarerindið með
því telja allar athafnir vorar og alla
starfsemi umsvifalaust vera hið sama
og sannleikann og fagnaðarerindið.
Ekki nægir að gagnrýna AK. Vér
verðum einnig að vera reiðubúnir til að
gagnrýna oss sjálfir. Vér verðum að
geta sannfært menn um, að það sé í
raun og veru fagnaðarerindið, sem vér
þjónum, og ekki vér sjálfir og vorar
erfðavenjur, þær eru bundnar við tið
og tíma.
Að lokum ber að minnast á kraftinn
í orði Guðs. Þegar öllu er á botninn
hvolft, þurfum vér ekki að vera mjög
svartsýnir um framtíð ungu kirknanna-
Fagnaðarerindinu hefur verið sáð 1
framandi mold. Orðinu hefur verið sað,
og það vex af sjálfu sér. Mustarðskorn-
ið er hverju sáðkorni smærra. En þe9'
ar það er sprottið, er það stærra en
jurtirnar og verður að tré, svo a®
fuglar himinsins koma og hreiðra sig
í greinum þess.
Guð er háður oss varðandi sáninð'
una, þ. e. að kunngjöra fagnaðarerind'
ið. En þegar því hefur verið sáð, vex
það af sjálfu sér, óháð oss, sem sáð-
um því. Það er tign guðsríkisins. Hli
heljar skulu ekki verða því yfirsterkari-
Meðal ungu kirknanna er að finna
mörg og gleðileg dæmi þess. Áre;ð
anlega kemur sú tíð, að þær afÞakka
bæði róttækar guðfræðistefnur Vest
urlanda og fastheldni Vesturlanda vi
fornar hefðir.